Τρεις εβδομάδες έμειναν έως τις ευρωεκλογές, το λες και «τελική ευθεία». Αλλά ποιου πράγματος;
Μιας εκλογικής αναμέτρησης που εξελίσσεται με «βαθιά χασμουρητά» και της οποίας όλοι έσπευσαν να προεξοφλήσουν (πάνω-κάτω) το αποτέλεσμα.
Η μόνη συγκέντρωση που θύμισε πραγματικά εκλογές ήταν του Εντι Ράμα στο Γαλάτσι. Χωρίς ικανό λόγο δε, διότι ο ίδιος έχει εκλογές τον επόμενο χρόνο.

Δεν θα επαναλάβω λοιπόν ότι ψηφίζουμε για την Ευρώπη χωρίς να λέμε λέξη για την Ευρώπη. Το έχω συνηθίσει και ίσως πρέπει να αποδεχθούμε ότι τόσο μας ενδιαφέρει ή ότι τόσα καταλαβαίνουμε.

Δεν θα πω καν ότι ψηφίζουμε σε εκλογές για τις οποίες γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι το αποτέλεσμά τους δεν πρόκειται να επηρεάσει τη διακυβέρνηση της χώρας.

Οχι μόνο επειδή ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά κυρίως επειδή (για να είμαι ειλικρινής) δεν φαίνεται να κρίνονται πολλά.

Σχεδόν μοναδικό πραγματικό ερωτηματικό είναι το ύψος της αποχής. Το οποίο θα επηρεάσει και τα επιμέρους ποσοστά των κομμάτων, έστω κι αν δεν μεταβάλει τους βασικούς συσχετισμούς.

Ακόμη και έτσι όμως κρίνονται περισσότερα από όσα νομίζουμε. Κατ’ αρχάς και κυρίως τα πρόσωπα.

Η προηγούμενη σαρδανάπαλη σύνθεση των ελλήνων ευρωβουλευτών αποδείχθηκε ανίκανη να αναχαιτίσει τη συκοφάντηση ή τη διαβολή κατά της χώρας που εκδηλώθηκε συντονισμένα στο Ευρωκοινοβούλιο. Ενίοτε μάλιστα συνέπραξε μαζί της.

Κι αυτό σημαίνει ότι τα πρόσωπα μετρούν. Στα υπέρ ή τα κατά.

Κυρίως όμως μετράει η αντίληψη. Η αντίληψη με την οποία επιτελούν το έργο για το οποίο εξελέγησαν. Μπορεί να μην έχουν στοιχειώδεις γνώσεις ευρωπαϊκής πολιτικής αλλά τουλάχιστον οφείλουν να επιδεικνύουν μια αίσθηση εθνικής ευθύνης.

Ποιος έχει ξεχάσει πως υπήρξαν έλληνες ευρωβουλευτές που υιοθέτησαν αβασάνιστα τα υποβολιμαία μυθεύματα ύποπτων κυκλωμάτων για το Μεταναστευτικό; Η «νεκρή μικρή Μαρία» ακόμη γελάει στα μούτρα τους από τον Εβρο.

Ολα τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης και οι κατά χώρα δημοσκοπήσεις συμφωνούν ότι το νέο Ευρωκοινοβούλιο θα έχει πιο δεξιά κατεύθυνση.

Το ερώτημα είναι πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να χειριστεί τον νέο συσχετισμό, με δεδομένο ότι διαθέτει τουλάχιστον ανύπαρκτη ή ισχνή παρουσία σε σημαντικές ευρωομάδες (Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι, Πράσινοι, Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές).

Δεν θα είναι απλό. Θα βοηθούσε ίσως κάποια στοιχειώδης συνεννόηση των ελλήνων ευρωβουλευτών αλλά δεν τρέφω τέτοιες αυταπάτες.

Αλλωστε τι απαιτήσεις να έχεις από εκπροσώπους που εκλέγονται εν μέσω βαθιών χασμουρητών;