Σε ολόκληρο τον πλανήτη, το καλοκαίρι πήρε φωτιά. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι προφανές ότι οι συνθήκες παρατεταμένου καύσωνα δημιουργούν ιδίως στις μεσογειακές περιοχές προϋποθέσεις εκτεταμένων πυρκαγιών. Το ζούμε ήδη. Και δεν το ζούμε για πρώτη φορά. Στην πραγματικότητα έχουμε δύο διαφορετικά αλλά συνδεδεμένα προβλήματα.
Οι μεγάλες πυρκαγιές είναι μέρος του σκηνικού εδώ και αιώνες. Προλαμβάνονται άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι. Αντιμετωπίζονται άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε όχι.
Αυτό όμως για το οποίο κορυφαίοι επιστήμονες σε ολόκληρο τον πλανήτη κρούουν το κουδούνι όχι πλέον του κινδύνου αλλά του συναγερμού είναι η κλιματική αλλαγή και το φαινόμενο της υπερθέρμανσης.
Σημειώνουν πως είναι θέμα χρόνου να ζήσουμε και στην Ελλάδα θερμοκρασίες της τάξεως των 50 βαθμών Κελσίου και μια τέτοια υπερθέρμανση θα έχει καταστροφικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Ο καθένας για παράδειγμα μπορεί να υποθέσει τι θα συμβεί με τις πυρκαγιές σε τέτοιες συνθήκες, εκτός αν δεν βρουν πια τίποτα να κάψουν.
Ηδη η μέση θερμοκρασία στη χώρα μας έχει αυξηθεί κατά 1,3 β. Κελσίου από το 1993!
Μπορούμε ασφαλώς να προσπαθήσουμε ώστε οι υπηρεσίες πολιτικής προστασίας και πυρόσβεσης να οργανωθούν καλύτερα και να δρουν αποτελεσματικότερα.
Ηδη έχουν κάνει μεγάλα βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Επιτελούν κατά κανόνα το έργο τους με επαγγελματισμό, αφοσίωση και αυταπάρνηση.
Από την άλλη όμως είναι προφανές ότι η κλιματική αλλαγή και η απειλή της υπερθέρμανσης δεν είναι υπόθεση μιας χώρας, ούτε μιας κυβέρνησης. Ισπανοί επιστήμονες αποδίδουν τον τρέχοντα σφοδρό καύσωνα που ζει η χώρα τους σε διαταραχή του ρεύματος Ελ Νίνιο λόγω κλιματικών μεταβολών στον Βόρειο Ατλαντικό. Η Ανδαλουσία και η Γαλικία ψήνονται λόγω Ισλανδίας και Γροιλανδίας!
Είναι αυτονόητο λοιπόν πως μόνο η συνεργασία όλων και πέρα από τα εθνικά σύνορα του καθενός μπορεί να αντιμετωπίσει έναν κίνδυνο που μας αφορά όλους.
Αλλά είναι εξίσου αυτονόητο πως δεν έχουν όλοι στρατευτεί με την ίδια αποφασιστικότητα στην αντιμετώπισή του. Δεν έχει καν καλλιεργηθεί η αίσθηση κινδύνου στο επίπεδο του απλού πολίτη.
Μόνο που ο χρόνος τρέχει. Και στην προκειμένη περίπτωση τρέχει ανεπανόρθωτα.
Μπορεί λοιπόν οι πυρκαγιές να θεωρηθούν μέρος ενός δραματικού σκηνικού και να αναζητούμε κάθε καλοκαίρι την προστασία από τη φωτιά.
Αλλά δεν θα το καταφέρουμε ποτέ με επιτυχία αν δεν αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις συνθήκες που επιτρέπουν να παίρνουν φωτιά τα καλοκαίρια μας.
