Με πόλεμο σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, με φυλετικές συγκρούσεις στην Αγγλία, με την τρομοκρατία να απειλεί τη Γαλλία και το Βέλγιο, με ταραχές στη Γερμανία, με το φάντασμα της Τζιχάντ και του Πούτιν να πλανώνται πάνω από την Ευρώπη, κάθε συζήτηση περί «εθνικής ασφάλειας» είναι είτε αστεία είτε αφελής.
Οχι απλώς επειδή η ασφάλεια αποτελεί το «δεύτερο πολυτιμότερο αγαθό» μετά την ελευθερία. Αλλωστε δεν νοείται ελευθερία χωρίς ασφάλεια, ούτε ασφάλεια δίχως ελευθερία.
Αλλά επειδή μόνο μια ιδεοληπτική και εφησυχασμένη κοινωνία μπορεί να αντιμάχεται χθεσινούς φόβους και όχι σημερινούς κινδύνους.
Παράνοια. Διαβάσαμε πρόσφατα ότι η ΕΕ επιθυμεί να θέσει «αυστηρές προϋποθέσεις χρήσης» στα λογισμικά ασφαλείας. Οτι μάλιστα ετοιμάζει κάποιο σχετικό «σχέδιο» (Politico, 23/7).
Το σκεπτικό είναι ακόμη χειρότερο. Λέει ότι «το εύρος των απαιτήσεων που σχετίζονται με τη διατήρηση της εθνικής ασφάλειας δεν μπορεί να καθορίζεται μονομερώς από κάθε κράτος-μέλος χωρίς έλεγχο από τους θεσμούς της ΕΕ».
Πραγματικά περίεργη ιδέα. Αν ισχύει. Θυμίζω πως το ίδιο μέσο ενημέρωσης αμφέβαλλε αν θα επανεκλεγεί και η Ούρσουλα.
Πάμε όμως στο ζουμί.
Το νόημα είναι ότι η εθνική ασφάλεια αποτελεί πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στα κράτη-μέλη χωρίς κάποιον έλεγχο από την Ενωση.
Καμία αντίρρηση. Μόνο μερικά πρακτικά προβληματάκια.
Κατ’ αρχάς, μετά την αποτυχία της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (1954) και τη Συνθήκη της Ρώμης (1958) καμία ουσιαστική αρμοδιότητα εθνικής ασφάλειας δεν έχει μεταβιβαστεί στην ΕΕ.
Και αφού δεν υπάρχει καμία αρμοδιότητα, δεν υπάρχει κανένα όργανο, θεσμός ή υπηρεσία της Ενωσης που να ασχολείται με το ζήτημα. Μόνο κάτι χασομέρηδες ευρωβουλευτές.
Δεν ξέρω λοιπόν τι «σχέδιο» ετοιμάζουν, αν ετοιμάζουν, όποιοι το ετοιμάζουν, αλλά προτού ζητήσουν «έλεγχο» πρέπει να βρουν τον «ελεγκτή».
Και μετά να πείσουν 27 χώρες να θέσουν την ασφάλειά τους υπό τον έλεγχο κάποιου που κανείς δεν ξέρει.
Ενδεχομένως να συμφωνήσει το Λουξεμβούργο. Ισως και όσοι (λίγοι) πιστεύουν ότι η εθνική ασφάλεια «δεν είναι η ίδια τελικός σκοπός» (Χρ. Ράμμος, Syntagmawatch, 5/8).
Θα μου πείτε ότι ήλθε επιτέλους η στιγμή να διαμορφωθεί μια κοινή πολιτική ευρωπαϊκής ασφάλειας. Μακάρι. Αλλά τώρα δεν υπάρχει, ούτε φαίνεται στον ορίζοντα.
Και έως ότου υπάρξει δεν βρίσκω ιδιαίτερα έξυπνο να ανατεθεί σε κάποιους ακτιβιστές να κάνουν φιγούρα στην πλάτη μας.
