Δεν χρειάζονται απατηλοί καθησυχασμοί. Η τρομοκρατία μάς χτυπάει ξανά την πόρτα. Ισως μια νέα τρομοκρατία, είκοσι χρόνια μετά την εξάρθρωση της προηγούμενης.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για «τα εγγόνια του Κουφοντίνα». Σίγουρα όμως είναι η ίδια αιμοβόρος λογική που θεωρεί ότι μπορούμε να λύνουμε τις διαφορές μας με βόμβες, με φόνους και με αίμα.
Και που χωρίζει την κοινωνία σε αναπολόγητους φταίχτες και αυτόκλητους τιμωρούς.
Η διασύνδεση της νέας τρομοκρατίας με την παλαιά δεν είναι σαφής. Ούτως ή άλλως βρίσκεται ακόμη σε «εκπαιδευτικό στάδιο», αν μου επιτραπεί η έκφραση.
Δεν γνωρίζουμε ακόμη τις επιχειρησιακές δυνατότητές της, παρόλο που οι αρμόδιοι αποκλείουν διασυνδέσεις με τη διεθνή τρομοκρατία όπως εκείνη που υποκινείται από τα γνωστά ισλαμικά κέντρα.
Προς το παρόν τα χτυπήματά της μοιάζουν ερασιτεχνικά αλλά η διαπίστωση δεν προδικάζει κάτι. Αργά ή γρήγορα, θα αποκτήσουν και επαγγελματισμό και τεχνογνωσία.
Ακόμη περισσότερο που η τρομοκρατία εκκολάπτεται σε ένα πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον που έχει σχεδόν φυσική ροπή στην ιδεοληψία, στον φανατισμό και στο μίσος.
Τα εμπορεύονται από τις εφημερίδες και τις εκδηλώσεις τους, μέσα από το στρεβλό φρόνημά τους, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει τρομοκρατική δράση να υποστηρίξουν. Δεν έχουν ακόμη σκοτώσει το φίδι στο μυαλό τους.
Θα πρέπει να ελπίζουμε ότι οι αρχές ασφαλείας θα κάνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους πριν γεμίσουμε πτώματα και γκρεμίδια.
Οτι η Δικαιοσύνη θα αντιμετωπίσει το έγκλημα ριζικά και αποφασιστικά. Χωρίς σουξουμούξου.
Οτι η πολιτική ηγεσία θα αντιληφθεί το αβγό του φιδιού προτού γεννηθεί το φίδι.
Κυρίως όμως πως όλοι μαζί δεν θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί το κλίμα ανοχής, ελαφρότητας και αποχής που επέτρεψε στο προηγούμενο κύμα τρομοκρατίας να δολοφονεί ανεμπόδιστα για τρεις δεκαετίες.
Οτι δηλαδή δεν θα ανοίξουμε εμείς οι ίδιοι την πόρτα σε έναν νέο εφιάλτη.
Παράξενη μοίρα αυτής της χώρας. Τη στιγμή που ανοίγει τις παρτίδες της με το μέλλον, τη στιγμή που διευρύνει τη δημοκρατία και που εμπλουτίζει τον πολιτισμό της, να μην μπορεί να κλείσει τους λογαριασμούς με μια αποκρουστική κληρονομιά.
«Κι έτσι χτυπιόμασταν, βάρκες κόντρα στο ρεύμα, που σπρώχνονται ασταμάτητα στο παρελθόν» έγραφε ο Φιτζέραλντ στον «Υπέροχο Γκάτσμπι».
Αλλά μην ανησυχείτε. «Αύριο θα τρέξουμε πιο γρήγορα, θα απλώσουμε τα χέρια μας πιο μακριά».
