Στην Ουάσιγκτον και στα πλαίσια του ΝΑΤΟ πραγματοποιήθηκε η 5η συνάντηση Ερντογάν και Μητσοτάκη από τις σχεδόν ταυτόχρονες εκλογές σε Τουρκία και Ελλάδα το 2023.
Σχεδόν μία κάθε τρεις μήνες!
Πλην απροόπτου, θα ακολουθήσουν άλλες δυο συναντήσεις τους προσεχείς μήνες. Τον Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη και τον Δεκέμβριο στην Αγκυρα με το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας.
Η τακτική αυτή επικοινωνία είναι αναμφισβήτητα ένα θετικό γεγονός. Οχι μόνο επειδή διασφαλίζει «ήρεμα νερά» στην περιοχή.
Αλλά επειδή για λόγους αρχής είναι καλύτερο δυο γειτονικές χώρες να συνομιλούν παρά να μη μιλιούνται.
Ο δρόμος από το «Μητσοτάκης γιοκ!» είναι μεγάλος, δεν είναι η ελληνική πλευρά που έκανε την κωλοτούμπα, και τουλάχιστον δεν προμηνύεται να περάσουμε το καλοκαίρι κυνηγώντας ο ένας τον άλλον στο Αιγαίο.
Λύθηκε κάτι; Ασφαλώς όχι. Κι ούτε θα λυθεί, παρά τα επιφωνήματα ενθουσιασμού όσων πιστεύουν πως οι διεθνείς σχέσεις είναι μια υπόθεση ευγενικών προθέσεων ή ένδικων μέσων.
Δεν είναι. Οι δυο χώρες έχουν πολύ βαθιές διαφορές, έχουν μια ριζικά αντίθετη αντίληψη για την αντιμετώπισή τους και μόνο αφελείς μπορεί να νομίζουν ότι οι διαφορές τους θα λυθούν «με λίγο νερό στο κρασί». Το πιθανότερο είναι πως νερώνοντας το κρασί κανείς δεν θα θέλει τελικά να το πιει.
Αλλά η επικοινωνία επιβάλλεται. Και δεν προσδιορίζεται από κραυγές του τύπου «ο Ερντογάν είναι πειρατής» και «ο Μητσοτάκης προδότης». Είτε ως πειρατής, είτε ως καραβοκύρης, ο Ερντογάν είναι ο νόμιμος ηγέτης της γειτονικής μας χώρας. Και, ό,τι κι αν είναι, αποκλείεται να αλλάξει επειδή το επιτάσσει το πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να λύσουμε προβλήματα που δεν γίνεται να λυθούν. Αλλά να μην εγκλωβιστούμε στα άλυτα προβλήματα που μπορεί να τεθούν εύκολα εκτός ελέγχου.
Αύριο κλείνουν πενήντα χρόνια από το πραξικόπημα κατά του Μακάριου που άνοιξε τον δρόμο για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (15 Ιουλίου 1974). Είναι η ιστορική απόδειξη πως ένα πρόβλημα που χρονίζει μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε ανοιχτή κρίση όταν πέσει σε χέρια ασυνείδητων φανατικών ή ενσυνείδητων ηλίθιων.
Η πληγή φυσικά παραμένει ακόμη ανοιχτή. Αλλά ποτέ καμία πληγή δεν επουλώνεται αν δεν ξεπεραστούν οι λόγοι που την κάνουν να αιμορραγεί.
Προφανώς λοιπόν δεν περιμένουμε από τον Ερντογάν και τον Μητσοτάκη να εκκαθαρίσουν λογαριασμούς δεκαετιών. Περιμένουμε όμως να συνομιλούν. Ωστε να κατακτήσουν ακόμη και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις το μεγάλο αγαθό που λέγεται κανονικότητα.
