Ζούµε τη διάλυση ενός κόµµατος σε απευθείας µετάδοση. Και το θέαµα δεν είναι ωραίο.
Πολλοί φυσικά το είχαν προεξοφλήσει. Ισως όταν συνειδητοποίησαν ότι, µετά τις εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου και την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραµε δεν υπάρχει πια.
Τίποτα όµως δεν συµβαίνει τυχαία στην πολιτική.
Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται επειδή δεν είχε πλέον πραγµατικούς λόγους ύπαρξης. Ηταν ένα άβολο κατάλοιπο της κρίσης σε µια χώρα που πασχίζει να αλλάξει πίστα.
Στο τέλος της διαδροµής είχε αποµείνει µόνο ένα συνονθύλευµα παρωχηµένων ιδεών και ανόµοιων προσώπων που (όπως φάνηκε από τις εξελίξεις) δεν συνδέονταν µεταξύ τους ούτε µε σχέσεις ανθρώπινης συνύπαρξης.
Δεν υπάρχει αµφιβολία ότι ο µεγάλος χαµένος της υπόθεσης είναι ο ίδιος ο Τσίπρας.
Αυτός παρέδωσε έναν ξέπνοο και ουσιαστικά διαλυµένο ΣΥΡΙΖΑ. Εχασε τις εκλογές, έχασε την αρχηγία και ίσως έχασε ολόκληρη την παράταξη όταν από τη θέση του πρώην αρχηγού ενός πρώην κόµµατος δεν κατάφερε να αποτρέψει το µοιραίο.
Αλλά φυσικά χαµένοι είναι και όλοι οι «επίγονοι» που χειρίστηκαν τη διαδοχή του Τσίπρα σε κλίµα µαλλιοτραβήγµατος και αντεγκλήσεων.
Θα µου πείτε ότι έτσι λύνει συνήθως τις εσωκοµµατικές διαφορές της η Αριστερά. Παλιά έπεφταν και κεφάλια. Αδιάφορο. Θα µπορούσε πλέον να τις λύσει κάπως πιο πολιτισµένα.
Κακά τα ψέµατα, ένα τέτοιο ναυάγιο δεν έχει νικητές αλλά µόνο ηττηµένους. Ακόµη και όσοι βιάστηκαν να ανακηρύξουν µοναδικό νικητή τον Μητσοτάκη θα πρέπει να το σκεφτούν πιο ώριµα.
Διότι όταν διαλύεται ένα κόµµα, αυτό δεν σηµαίνει ότι εξανεµίζεται ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί. Αργά ή γρήγορα θα βρει τον δρόµο του και δεν είναι βέβαιο ότι το τελικό αποτέλεσµα θα είναι απαραιτήτως προς όφελος του σηµερινού Πρωθυπουργού.
Αλλά δεν φτάσαµε ακόµη εκεί. Η κυβέρνηση θα πορευτεί για ένα µεγάλο διάστηµα χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση και τα πρώτα δείγµατα δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά.
Λογικό. Οσο µικρότερη είναι η ισχύς και η επιρροή ενός κόµµατος τόσο ευκολότερα καταφεύγει στην ακροβασία και στην αρλούµπα.
Και αντιστοίχως, όσο πιο ελαφρύς ή αναξιόπιστος ακούγεται ο αντίλογος στην κυβέρνηση τόσο πιο νωχελική καθίσταται η διακυβέρνηση της χώρας.
Το βέβαιο είναι ότι µια διαδροµή έφτασε στο τέλος της.
Αλλά τελικά, µικρό το κακό. Διότι κάθε φορά που στην πολιτική κλείνει µια διαδροµή, ανοίγει µια άλλη.
