Το δίλημμα για μια δημοκρατική κοινωνία είναι εξαιρετικά απλό. Είτε έχει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη της είτε δεν έχει.

Αν της έχει εμπιστοσύνη, δεν την αμφισβητεί για ψύλλου πήδημα, ούτε περιορίζει την κρίση της ούτε εκφωνεί επιπόλαια κατηγορητήρια συγκάλυψης ή συναλλαγής.

Αν δεν της έχει εμπιστοσύνη, τότε τη δημοκρατική κοινωνία περιμένουν δύσκολες μέρες αφού το επόμενο θύμα θα είναι η συνοχή της.

Τα φαινόμενα αμφισβήτησης της Δικαιοσύνης που ζούμε το τελευταίο διάστημα είτε συζητούμε για το «κράτος δικαίου» είτε για την τραγωδία των Τεμπών είτε για διάφορες υποθέσεις του κοινού ποινικού δικαίου, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Την ασυνειδησία.

Αλλά και ένα δηλητηριώδες υπονοούμενο. Οτι δήθεν η δικαιοσύνη μπορεί να αποδοθεί εκτός Συντάγματος και παρά τους νόμους, αρκεί να ικανοποιεί το «δημόσιο αίσθημα» ή κάποια πολιτική στόχευση.

Ε, λοιπόν, δεν μπορεί.

Διότι τελικά στο όνομα μιας κομματικής επιδίωξης, ενός ιδιοτελούς υπολογισμού ή μιας προσωπικής φιλοδοξίας είναι το ίδιο το πλαίσιο της δημοκρατίας που κλονίζεται.

Μπορεί αυτά να ακούγονται για μεγάλα και κούφια λόγια. Δεν είναι.

Οταν η απόδοση ευθυνών (πραγματικών ή υποτιθέμενων) μιας υπόθεσης όπως τα Τέμπη μετατίθεται στη συλλογή υπογραφών ή στην κομματική φανφάρα, τότε είναι η Δικαιοσύνη που ακυρώνεται.

Κι αυτό είναι τόσο αυτονόητο που καθιστά ακατανόητη την όποια παράκαμψη της συνταγματικής οδού με όποια δικαιολογία ή πρόσχημα.

Δηλαδή ποιος θα κρίνει αλλιώς; Η απογευματινή διαδήλωση;

Ακόμη περισσότερο όταν ακούμε προτροπές υπέρ κάποιας αυθαίρετης «δικαιοσύνης» που θα ασκείται από εξημμένους αναρμόδιους στις τηλεοράσεις και στο όνομα της συγκίνησής τους.

Από την άλλη πλευρά βεβαίως η εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη δεν αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Είναι κανόνας δημοκρατίας. Κανόνας γενικής ισχύος και για τους κυβερνώντες και για τους αντιπολιτευόμενους.

Και γι’ αυτό όσοι επιβουλεύονται τη συνταγματική τάξη (ακόμη και στο όνομα του… Συντάγματος!), όσοι πολιτεύονται διά της Δικαιοσύνης, είναι με τη δημοκρατία που ανοίγουν τελικά λογαριασμούς.

Οχι φυσικά με τη δημοκρατία που έχουν στο μυαλό τους. Αλλά με τη δημοκρατία όλων.

Διότι όταν καλείται ο «λαός» να αποφασίσει το «δίκιο» και να πάρει τη «δικαιοσύνη» στα χέρια του, η δημοκρατία είναι εκείνη που θα πληρώσει τον λογαριασμό.

Ούτε η κυβέρνηση. Ούτε οι δικαστές. Ούτε καν οι υποκινητές της αποσταθεροποίησης.

Μόνο η δημοκρατία.

Της οποίας η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο ανάχωμα.