Αν ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, τότε το ίδιο φαίνεται ότι ισχύει και για τον εφιάλτη. Είναι αδιανόητη και προκλητική η εμμονή ατόμων που έχουν καταδικαστεί για εγκληματικές πράξεις να υποδυθούν στις επερχόμενες εκλογές το πολιτικό κόμμα.
Ιδίως όταν έχουν ήδη καταδικαστεί γι’ αυτό ακριβώς που επιδιώκουν: τη μεταμφίεση μιας εγκληματικής οργάνωσης σε πολιτικό κόμμα.
Την ίδια ιστορία θέλουν να επαναλάβουν. Και αυτό το τέχνασμα πασχίζει να αποτρέψει η δημοκρατία, όχι επειδή έχει να κάνει με νεοναζί ή ακροδεξιούς. Αλλά επειδή έχει να κάνει με εγκληματίες.
Η δημοκρατική πολιτεία θωρακίστηκε έστω in extremis με ειδική νομοθετική ρύθμιση που ψηφίστηκε από ευρεία πλειοψηφία της Βουλής – πλην Λακεδαιμονίων που είχαν άλλα στο μυαλό τους…
Και πολύ ορθά η δημοκρατική πολιτεία ανέθεσε την ευθύνη μιας ενδεχόμενης απαγόρευσης της εκλογικής συμμετοχής του «κόμματος Κασιδιάρη» στην τακτική Δικαιοσύνη. Εγινε γνωστό μάλιστα ότι η αρχική ρύθμιση θα ενισχυθεί τα επόμενα 24ωρα.
Η ορθότητα της διαδικασίας είναι προφανής. Ο Αρειος Πάγος θα εφαρμόσει τον νόμο διότι η Δικαιοσύνη εφαρμόζει τον νόμο στα κράτη δικαίου. Ούτε οι κυβερνήσεις ούτε ο Πολάκης.
Ακόμη περισσότερο που η Δικαιοσύνη φέρει ήδη ευθύνες για τον αναγκαστικά επείγοντα και εσπευσμένο χαρακτήρα της διαδικασίας.
Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει ακόμη τελεσίδικη δικαστική απόφαση για εγκλήματα του 2013 ή παλαιότερα.
Δεν είναι δυνατόν να κράτησε δέκα μήνες η Δίκη της Νυρεμβέργης που δίκασε τους πρωταίτιους του ναζιστικού καθεστώτος και να χρειάζονται πάνω από δέκα χρόνια για να δικαστούν οι μαχαιροβγάλτες επίγονοί τους.
Κυρίως όμως δεν είναι δυνατόν να διατυπώνονται επιφυλάξεις αν ο Αρειος Πάγος θα εφαρμόσει την πανθομολογούμενη βούληση της δημοκρατικής πολιτείας ή αν θα αποδεχθεί την καταστρατήγησή της.
Διότι είναι προφανές ότι οι Κασιδιάρηδες θα επιδιώξουν (επιδιώκουν ήδη…) με διάφορα τεχνάσματα και σοφιστείες την καταστρατήγηση της νομοθεσίας. Και εκείνη που καλείται να το αποτρέψει αυτό είναι ασφαλώς η Δικαιοσύνη.
Εδώ πλέον ο καθένας είναι αντιμέτωπος με τις ευθύνες του. Δεν έχουμε να κάνουμε με αδιανόητα βουλεύματα ή υπεκφυγές «δικαστικής αλληλεγγύης» όπως στην υπόθεση Novartis.
Εχουμε να κάνουμε με τον πυρήνα της δημοκρατίας. Και στη δημοκρατία, όπως και αλλού, όλα κρίνονται τελικά «στον τόπο του εγκλήματος».
