Μια Αστυνομία που δεν προστατεύει όσους καταφεύγουν στην προστασία της. Ενας φρουρός αστυνομικού τμήματος που δεν φυλάει ούτε το διπλανό πεζοδρόμιο. Μια Αμεσος Δράσις που δεν είναι άμεσος και εξετάζεται αν είναι δράσις.
Αστυνομικοί που διεκπεραιώνουν βαριεστημένα και γραφειοκρατικά την έκκληση ενός κοριτσιού για βοήθεια.
Και μια κοινωνία που παρακολουθεί άναυδη και αποτροπιασμένη ένα έγκλημα που θα μπορούσε να αποφευχθεί με στοιχειώδη επαγγελματισμό και συνείδηση.
Δεν χρειάζονται περισσότερες λέξεις για να περιγράψουμε μια τραγωδία. Που είναι τραγωδία ακριβώς επειδή στη δολοφονία μιας άμοιρης κοπέλας έβαλαν έμμεσα ή άμεσα το χεράκι τους πολλοί που είχαν καθήκον να την αποτρέψουν. Την άφησαν να συμβεί.
Είναι πρόβλημα μιας Αστυνομίας που αδράνησε; Προφανώς. Που δεν κατάλαβε τον κίνδυνο, που δεν προστάτευσε το θύμα, που δεν πρόλαβε τον δράστη.
Αλλά όχι μόνο. Ενας ολόκληρος κοινωνικός και οικογενειακός περίγυρος φαίνεται ότι γνώριζε ή υποψιαζόταν ή υπέθετε αλλά κανείς δεν ορθώθηκε ανάμεσα στο θύμα και στον δολοφόνο του.
Ξέρετε γιατί; Επειδή η κοινωνία μας, όπως και η Αστυνομία μας, δεν έχουν μάθει να αντιδρούν στα σήματα κινδύνου. Καμιά φορά δεν τα ακούν καν.
Από αδιαφορία, ασυνειδησία ή αφασία. Από βαρεμάρα ή από συνήθεια. Από αταραξία.
Εχουν ξεγράψει το επείγον διότι διστάζουν να αντιμετωπίσουν το επικίνδυνο. Και περιμένουν απλώς να δουν στις ειδήσεις τον επόμενο φόνο.
Είναι θέμα αστυνόμευσης ή κοινωνίας; Είναι θέμα και των δύο.
Δεν υπάρχει κοινωνία χωρίς αστυνόμευση. Και δεν υπάρχει αστυνόμευση της κοινωνίας χωρίς μια Αστυνομία που να την αγκαλιάζει η κοινωνία. Που να ζει μαζί της.
Και της οποίας τα περιπολικά να γίνονται (αν χρειαστεί) και ταξί και ασθενοφόρα και καταφύγια.
Κυρίως όμως δεν υπάρχει κοινωνία αν δεν ξέρει να διαβάζει τα σήματα κινδύνου που την προειδοποιούν. Και τα οποία φυσικά δεν νομιμοποιούνται να εκπέμπουν όσοι κάνουν πασαρέλα φωνάζοντας «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αντιμετωπίζουμε νέες μορφές εγκληματικότητας και παραβατικότητας.
Είναι εξίσου προφανές όμως ότι η συντεταγμένη πολιτεία, οι απλοί και φιλήσυχοι άνθρωποι που καταφεύγουν στον νόμο και στην τάξη για να προστατευτούν, δεν γίνεται να σταυρώσουν τα χέρια.
Οφείλουν να αντιδράσουν στα σήματα κινδύνου που ήδη έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας.
Και μάλιστα χωρίς να χάσουν την εμπιστοσύνη τους στο αγαθό που καλούμαστε να προστατεύσουμε. Ολοι μας.
