Κάθε μέρα που περνάει ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει όλο και περισσότερο σπασμένο καράβι. Ενα σκαρί ακυβέρνητο, που πλέει για άγνωστο προορισμό ενώ το πλήρωμα πλακώνεται μεταξύ του και με τους επιβάτες.
Και μιλάμε για το δεύτερο κόμμα της δημοκρατίας μας. Τυπικά δηλαδή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εως τώρα, το θέαμα είχε μια πλευρά γραφικότητας, ίσως και ελαφρότητας. Τώρα τα μαχαίρια έχουν βγει στο τραπέζι. Κι αυτός ο δρόμος δεν έχει γυρισμό.
Ομολογώ πως ο περισσότερος κόσμος (και ο γράφων μαζί του…) δυσκολεύεται να διαγνώσει το φινάλε του δράματος. Τι θα γίνει δηλαδή και τι θα μείνει σε ένα κόμμα που (θυμίζω…) έφτασε πριν από δέκα χρόνια από το πουθενά να κυβερνήσει την Ελλάδα.
Το βέβαιο είναι πως μάλλον συντομότερα παρά αργότερα θα προκύψει μια έκβαση. Είναι προφανές πως το βασανιστικό μαρτύριο χωρίς τέλος θα καταλήξει κάποια στιγμή σε κάποιο τέλος, έστω μαρτυρικό.
Το βέβαιο είναι επίσης πως ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε έχει τελειώσει. Οδεύει στο κοιμητήριο των κομμάτων που γέννησε η κρίση και έφυγαν μαζί της.
Το 2019 οι ψηφοφόροι του έδωσαν μια πίστωση χρόνου για να επανεφεύρει τον εαυτό του και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Δεν το έκανε. Και το 2023 ήταν πλέον αργά. Ο πρώην πρόεδρός του το πλήρωσε.
Η σημερινή κρίση είναι σαφώς μεταχρονολογημένη. Στην πραγματικότητα οξύνθηκε από την αδυναμία ενός ξεπερασμένου πολιτικού οργανισμού να επιβιώσει κάτω από την ηγεσία ενός ακατάληπτου ανθρώπου. Πέρα από όλα τα άλλα δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, δεν έχουν τις ίδιες αναφορές και παραστάσεις, ούτε προφανώς την ίδια πολιτική κουλτούρα. Ακόμη και η συμβίωση στο ίδιο κόμμα έχει καταστεί μάλλον ανέφικτο ζητούμενο.
Η σύγκρουση λοιπόν ήταν περίπου προδιαγεγραμμένη. Οχι όμως όσα διαδραματίστηκαν ή θα διαδραματιστούν.
Εκεί μπλέκονται διάφοροι ανοικονόμητοι και απροσδιόριστοι παράγοντες (με πρώτο τον Πολάκη) που καθιστούν δυσχερέστατη την όποια συνεννόηση ή έστω συνύπαρξη. Ακόμη και τα αξιότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξαν να συνομιλούν διαπληκτιζόμενα στις τηλεοράσεις και να αναρωτιούνται για τα αυτονόητα.
Εδώ λοιπόν που έφτασε το πράγμα ο δρόμος ενός εύλογου συμβιβασμού μοιάζει όνειρο απατηλό. Ο ΣΥΡΙΖΑ (ή με όποιο άλλο όνομα πολιτευθεί…) θα πρέπει να επιλέξει ρότα και τιμονιέρη.
Χωρίς αυτό να διασφαλίζει πως έστω μετά από αυτό το αναπόφευκτο ξεκαθάρισμα τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.
