Κακά τα ψέματα, το τοπίο άλλαξε. Χωρίς όμως ένα νέο τοπίο να πάρει τη θέση του. Τουλάχιστον έως τώρα.
Η κυβερνητική παράταξη φέρει την εύλογη φθορά μιας δεύτερης τετραετίας, που σε δημοσκοπικό επίπεδο εκφράζεται κυρίως με φαινόμενα αποσυσπείρωσης.
Το ΠαΣοΚ κάπως ανακάμπτει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ή ό,τι έχει απομείνει από εκείνον, πλέει στη λίμνη της λησμονιάς. Και η υπόλοιπη αντιπολίτευση παραμένει δυσδιάκριτη, μπερδεμένη και κατακερματισμένη.
Ποιος είναι λοιπόν ο αντίπαλος της κυβέρνησης;
Μυστήριο. Ενα μυστήριο που δεν θα λυθεί εύκολα και το οποίο τείνει να αποτελέσει το κλειδί των πολιτικών πραγμάτων.
Αφότου «ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ» υποχώρησε δραματικά, αν δεν έχει ουσιαστικά εκλείψει, η κυβερνητική παράταξη ψάχνει για μηχανισμούς που θα αντιμετωπίσουν την αποσυσπείρωση των οπαδών της. Ψάχνει δηλαδή για ένα αντίπαλο δέος.
Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο να βρεθεί όσο τρέχει μόνη της στην πίστα. Οσο δηλαδή παραμένει μοναδικός αντίπαλος, ίσως και κριτής του εαυτού της.
Στις επόμενες εβδομάδες θα έχουμε τα τεστ πολιτικής αντοχής του προϋπολογισμού και της προεδρικής εκλογής. Η συνοχή της κυβερνητικής παράταξης θα δοκιμαστεί εκ των πραγμάτων.
Ηδη ο πρώην πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς προτείνει από «Το Βήμα» την υποψηφιότητα του Κώστα Καραμανλή για την Προεδρία. Από μια άποψη είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να ελαχιστοποιηθούν (αν υπήρχαν…) οι πιθανότητες να μετακομίσει ο Καραμανλής στην Ηρώδου Αττικού.
Είναι προφανές ότι κανένας πρωθυπουργός δεν θα δεχόταν να κυβερνά «κατ’ επιταγή», ούτε με τις υποδείξεις και υπό την κηδεμονία κάποιου προκατόχου του. Αλλωστε δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Καραμανλής θα προσφερόταν να συμπράξει σε κάτι τέτοιο.
Από την άλλη πλευρά όμως η φύση απεχθάνεται το κενό. Και όσο η χώρα ζει σε κενό πολιτικής και κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης πολλοί θα προσφερθούν να το καλύψουν. Εστω και ανεπιτυχώς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το εξασθενημένο αριστερό πολιτικό φάσμα αναφέρεται όλο και πιο συχνά σε κάποια «κοινωνική αντιπολίτευση». Ακόμη όμως κι αν υπάρχει μια τέτοια αντιπολίτευση, σίγουρα δεν φαίνεται ικανή να προσφέρει στην κυβέρνηση τον ισχυρό αντίπαλο που επιζητεί και χρειάζεται.
Επιστρέφουμε λοιπόν στην αρχική μας παρατήρηση. Το πολιτικό τοπίο άλλαξε αλλά ένα νέο τοπίο δεν έχει πάρει ακόμη τη θέση του.
Και ούτε θα προκύψει κάποια ουσιαστική μεταβολή αν δεν βρεθεί ο αντίπαλος που η κυβέρνηση ψάχνει.
Ακριβώς όπως η φύση απεχθάνεται το κενό, έτσι και το κενό δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη φύση.
