Η συγκυρία αλλά και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες επιφυλάσσουν στην κυβέρνηση τις πρώτες δύσκολες στιγμές της δεύτερης τετραετίας της.
Πανεπιστήμια και ομόφυλα ζευγάρια αποτελούσαν μια ήδη εκρηκτική ατζέντα, στην οποία ήλθαν να προστεθούν οι αγρότες – αν και στην περίπτωσή τους οι κινητοποιήσεις δεν αποτελούν τόσο αντίδραση σε κάποια κυβερνητική πρωτοβουλία όσο έκφραση δυσαρέσκειας.
Πολιτικά η υπόθεση έχει μια λογική. Οι δύσκολες μεταρρυθμίσεις προωθούνται συνήθως στην αρχή μιας τετραετίας, όταν το πολιτικό κεφάλαιο κάθε κυβέρνησης παραμένει ισχυρό και η αντιπολίτευση μοιάζει παραζαλισμένη.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως υπάρχει το πρόσθετο στοιχείο ότι η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο κατ’ εξοχήν φιλικά της ακροατήρια. Το εκκλησιαστικό και το αγροτικό.
Ακόμη και στα πανεπιστήμια η κυβερνητική παράταξη διαθέτει ισχυρές φοιτητικές δυνάμεις.
Συνεπώς δεν έχουμε μόνο μια κοινωνική αναταραχή με αμφίβολη έκβαση.
Εχουμε ένα πραγματικό κρας τεστ με ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν διάκειται γενικώς εχθρικά απέναντι στην κυβέρνηση αλλά δεν χαρακτηρίζεται και από μεταρρυθμιστικό ζήλο.
Η διαχείριση δεν θα είναι εύκολη παρόλο που καμία πλευρά δεν δείχνει (έως τώρα) διαθέσεις ολομέτωπης σύγκρουσης. Ακόμη και έτσι όμως θα μείνουν πληγές, οι οποίες δεν είναι βέβαιο ότι θα έχουν επουλωθεί έως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, τον Ιούνιο.
Η κυβέρνηση συνεπώς απειλείται όχι από κάποιον συγκεκριμένο αντίπαλο αλλά από τις πληγές που θα αφήσει μια σύγκρουση με την κοινωνία, ακόμη και αν δεν την αποσταθεροποιήσει.
Αλλωστε, οι ευρωεκλογές είναι μια ιδιότυπη εκλογή, η οποία αφήνει περιθώρια για ιδιότυπα αποτελέσματα.
Ούτως ή άλλως, κάθε σύγκρουση με την κοινωνία είναι παρακινδυνευμένο εγχείρημα. Οχι επειδή είναι αχρείαστη, κάθε άλλο. Αλλά επειδή μπορεί εύκολα να τεθεί εκτός ελέγχου.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση διατηρεί ικανό πολιτικό κεφάλαιο και δείχνει διατεθειμένη να το αξιοποιήσει για να προχωρήσει τις επιλογές της.
Για τα πανεπιστήμια άλλωστε η πολιτική της φαίνεται να εκφράζει ένα ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα.
Από την άλλη πλευρά όμως δεν είναι σαφές ότι είχε υπολογίσει αυτή τη συσσώρευση των αντιδράσεων, ακόμη και αν δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα στην αγορά κάποιος ικανός να την κεφαλαιοποιήσει.
Η έκβαση λοιπόν του κρας τεστ θα κρίνει ίσως τα πρώτα βήματα της νέας τετραετίας, αρκεί να μην αφήσει πληγές που θα κρίνουν ολόκληρη την τετραετία.
Διότι σε μια γενικευμένη αναμέτρηση κυβέρνησης και κοινωνίας δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε ποιος θα κερδίσει.
