Η φύλαξη των συνόρων δεν αποτελεί ούτε εθελοντική ούτε προαιρετική δραστηριότητα. Δεν είναι δηλαδή ζήτημα επιλογής. Είναι εθνική υποχρέωση.
Η οποία ασκείται με κάθε τρόπο και κάθε μέσο στα πλαίσια του κράτους δικαίου και της έννομης τάξης.
Φρούριο; Φρούριο. Με φράχτες; Με φράχτες. Και με όποιον άλλον μηχανισμό ή μέθοδο μπορεί κανείς να ενεργοποιήσει για την προστασία του εθνικού χώρου.
Οχι μόνο επειδή έτσι προασπίζεται η ίδια η κυριαρχία και η κρατική υπόσταση μιας χώρας η οποία δεν είναι ξέφραγο αμπέλι και θέλει να ελέγχει ποιοι την επισκέπτονται.
Αλλά και επειδή διαφυλάσσεται η ασφάλεια και η γεωπολιτική σταθερότητα σε μια περιοχή όπου οι μεταναστευτικές ροές αποτελούν μηχανισμό αστάθειας και μέσο εκβιασμού.
Είναι προφανές, για παράδειγμα, ότι η (τουρκικής υποκίνησης) απόπειρα εισβολής το 2020 θα είχε μετατραπεί σε έναν μόνιμο μοχλό πίεσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης αν δεν είχε αποτραπεί με αποφασιστικότητα στον Εβρο.
Η αποφασιστική αυτή στάση συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια και απέδωσε καρπούς κατά μήκος των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων επιτυγχάνοντας τη σαφή μείωση των μεταναστευτικών ροών.
Ο Πρωθυπουργός μάλιστα διαβεβαίωσε προχθές πως ο φράχτης στον Εβρο θα ολοκληρωθεί είτε με ευρωπαϊκή είτε με εθνική χρηματοδότηση. Τα σύνορα δηλαδή δεν θα μείνουν σε καμία περίπτωση αφύλαχτα και απροστάτευτα, όσο κι αν αντιδρούν οι εμπλεκόμενοι στην μπίζνα της «διακίνησης».
Αυτοί είναι οι νόμοι των συνόρων.
Ακόμη περισσότερο που εκτελώντας μια εθνική υποχρέωση, η χώρα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τους γνωστούς εξωτερικούς παράγοντες που αποβλέπουν στην αποσταθεροποίησή της.
Αλλά και ένα επικίνδυνο, όσο και ασυνείδητο, «μεταναστευτικό λόμπι» μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση που αποτελείται από πανσπερμία πολιτικών, δημοσιογράφων, πρακτόρων, ακτιβιστών κ.λπ.
Είτε από ιδεολογική βλακεία είτε για οικονομική λοβιτούρα, με τη συνδρομή (δυστυχώς) και ελλήνων ευρωβουλευτών, το λόμπι αυτό έχει έναν στόχο. Να καταστήσει τη φρούρηση των συνόρων οικονομικά δυσβάσταχτη (εμποδίζοντας την ευρωπαϊκή χρηματοδότησή της) και ηθικά επονείδιστη.
Αυτό φυσικά καμία σοβαρή χώρα δεν μπορεί να το επιτρέψει. Και δεν θα γίνει.
Οι επερχόμενες εκλογές όμως θα ήταν ίσως μια καλή ευκαιρία αν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε στα προφανή και στα αυτονόητα της προστασίας του εθνικού χώρου.
Ετσι ώστε οι νόμοι των συνόρων να καταστούν εθνική πολιτική και όχι αντικείμενο μικροκομματικού καβγά.
