Ενα νέο σκηνικό αναδείχθηκε στην πρώτη φθινοπωρινή κοινοβουλευτική αναμέτρηση, έστω και κατασκευασμένο από παλαιά υλικά. Η πλειοψηφία της ΝΔ είναι στα καλά ξεμπερδέματα με τους «πρώην» της, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να κλυδωνίζεται ιδιαίτερα.
Ούτως ή άλλως είναι μάλλον δύσκολο να τεθεί σε δοκιμασία η κυβερνητική ομαλότητα από ακατάληπτες φιλοδοξίες ή ανεξιχνίαστες επιδιώξεις παρελθούσης εσοδείας.
Το ΠαΣοΚ δίνει την εντύπωση δεύτερου κόμματος, χωρίς ακόμη να μοιάζει με δεύτερο πόλο.
Η επανεκλογή Ανδρουλάκη πάντως του διασφάλισε σταθερότητα και του κέρδισε χρόνο. Στο χέρι του να τα αξιοποιήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει όλο και περισσότερο «πρώην κόμμα», χωρίς ούτε καν δάκρυα για τα περασμένα μεγαλεία του.
Οι υπόλοιποι συντηρούν απλώς το σκηνικό του κατακερματισμού και της πολυδιάσπασης αποφεύγοντας ευρύτερες ή πολυπλοκότερες στοχεύσεις.
Μέσα σε αυτό το περίγραμμα είναι καταφανές ότι ο Μητσοτάκης έχει επιλέξει για βασικό αντίπαλο τον Ανδρουλάκη και ο Ανδρουλάκης δεν έχει λόγο να αμφισβητήσει την προτίμηση του Πρωθυπουργού. Λογικές οι επιλογές και των δύο.
Ολοκληρώνεται έτσι η διαδικασία «κανονικοποίησης» της ελληνικής πολιτικής που ξεκίνησε το 2019; Σε έναν βαθμό ναι.
Κι αυτό οφείλεται όχι μόνο στη ΝΔ και στο ΠαΣοΚ, αλλά και στο γεγονός ότι εξανεμίζονται όλα τα πολιτικά σχήματα που γεννήθηκαν, ανδρώθηκαν και ενίοτε κυριάρχησαν μέσα στα χρόνια της κρίσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το τελευταίο θύμα. Προηγήθηκαν οι ΑΝΕΛ, η Χρυσή Αυγή, το Ποτάμι, η ΔΗΜΑΡ, το ΜέΡΑ25, η Ενωση Κεντρώων, η ΛΑΕ και άλλα «ων ουκ έστιν αριθμός».
Φυσικά η επιστροφή στην κανονικότητα δεν γίνεται χωρίς προσθαφαιρέσεις και αναπροσαρμογές.
Η ΝΔ έχει αντικαταστήσει εδώ και καιρό το ΠαΣοΚ στον ρόλο του «φυσικού κόμματος της διακυβέρνησης». Ενα γεγονός όμως που δεν εμποδίζει το ΠαΣοΚ να αναζητήσει κάποιον νέο ρόλο, ισχυρότερο από εκείνον που του αναλογούσε την τελευταία δεκαετία.
Κι αυτό θα φανεί από την ικανότητά του να αμφισβητήσει πειστικά την κυβερνητική πολιτική αλλά και να συμπράξει σε ευρύτερες θεσμικές προσαρμογές και πλειοψηφίες. Από τον εκλογικό νόμο έως το Σύνταγμα.
Στη χώρα μας φυσικά η σύμπραξη δεν είναι ο συνηθισμένος τρόπος να κάνει κανείς αντιπολίτευση. Προτιμούμε την κλωτσοπατινάδα.
Αλλά για να ολοκληρωθεί η επιστροφή στην κανονικότητα χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια απλή εναλλαγή κομμάτων στους ίδιους ρόλους με τις ίδιες νοοτροπίες.
Από ΣΥΡΙΖΑ και αγωνιστικά σουλάτσα χορτάσαμε.
