Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη πολιτική ανάλυση για να διαπιστώσει κι ο τελευταίος περαστικός ότι η κατάσταση της αντιπολίτευσης είναι συνολικά αξιοθρήνητη. Και έχουμε ακόμη δύο, τρεις μήνες, ίσως και περισσότερο, έως ότου ξεμπλέξουν με τα εσώψυχά τους.
Το θέαμα λοιπόν δεν είναι ευχάριστο. Ποιος δεν θα ήθελε μια σοβαρή, αποτελεσματική και αξιοπρεπή αντιπολίτευση;
Αλλά ούτε και καταστροφικό. Δεν κυβερνά η αντιπολίτευση τις χώρες. Κι ούτε οι χώρες προχωρούν και προοδεύουν ανάλογα αν έχουν καλή και μάχιμη αντιπολίτευση.
Ακόμη περισσότερο όταν οι τελευταίες εκλογές και η συνέχεια μας κληροδότησαν ένα περίεργο πολιτικό σύστημα με «ένα κυρίαρχο κόμμα και κάτι ψιλά».
Μιλάμε για έναν συσχετισμό που δεν έχουμε συναντήσει ξανά στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, ούτε όταν κυριαρχούσε το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στη δεκαετία του ’80. Τότε υπήρχε μεν κυρίαρχο κόμμα αλλά και μια αντιπολίτευσή πολύ ισχυρότερη από απλώς «κάτι ψιλά».
Σε αυτή τη νέα συνθήκη δυσκολεύονται να προσαρμοστούν όσοι καλούνται να την υπηρετήσουν. Και η αντιπολίτευση φυσικά αλλά περιέργως και η κυβέρνηση.
Η οποία μοιάζει να αιφνιδιάζεται κάθε φορά που διαπιστώνει ότι δεν έχει τίποτα απέναντί της.
Είναι κρίμα. Δεν ξέρω πότε θα δώσει ο Θεός και ο έλληνας ψηφοφόρος τη δυνατότητα να ζήσουμε ξανά μια τέτοια ευκαιρία.
Η οποία έως τώρα ξοδεύεται σε δευτερεύοντα και σε επουσιώδη, χωρίς έναν μεγάλο χάρτη αλλαγών και μια βαθιά μεταρρυθμιστική ατζέντα.
Λυπάμαι, αλλά δεν γίνεται να θεωρούμε τομή την απαγόρευση κινητών στα σχολεία που έχουν απαγορευτεί από το 2006, ούτε να δεχόμαστε ότι μια πρωτεύουσα πλημμυρίζει στην πρώτη ψιχάλα.
Με άλλα λόγια, η απουσία αντιπολίτευσης δεν είναι άλλοθι για να μετατραπούμε σε μια χώρα μειωμένων προσδοκιών.
Κι αυτό κινδυνεύει να συμβεί με ευθύνη της κυβέρνησης που δεν αισθάνεται την ανάγκη να ξεδιπλώσει ένα πιο φιλόδοξο σχέδιο για τη χώρα τη στιγμή που έχει όλη την ευχέρεια να το κάνει.
Η μετανάστευση, η κοινωνική περιθωριοποίηση, η υγεία, η ασφάλιση, το περιβάλλον, η εκπαίδευση και άλλα πολλά αποτελούν τομείς των οποίων είμαι βέβαιος ότι κάθε κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα. Με ή χωρίς μια αντιπολίτευση να τα αναδεικνύει.
Απλώς δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αισθάνεται και την ανάγκη ενός συνολικού σχεδίου, ικανού να ταράξει τη μακαριότητα μιας κυβέρνησης που έχει την τύχη να πολιτεύεται από θέση ισχύος και τη μοναδική ευκαιρία να ανεβάσει κατηγορία τη χώρα.
