Η πραγματική είδηση που κρύβεται στη δημοσκόπηση της Metron Analysis για τις αξίες και τις πεποιθήσεις των Ελλήνων που παρήγγειλε και δημοσιεύει σήμερα «Το Βήμα» είναι εκείνη που υποψιαζόμασταν πολλοί.
Οτι δηλαδή είμαστε (ξανά θα έλεγα…) μια κανονική χώρα.
Μια χώρα με τα πόδια στη γη, που θεωρεί ότι οι άνθρωποί της προσδιορίζονται πρωτίστως από την εκπαίδευση και το περιβάλλον που μεγάλωσαν.
Που έχει μια σχεδόν ισότιμη έγνοια για την ελευθερία και την ασφάλεια.
Που ζητάει κυρίως κοινωνική προστασία, ισότητα των φύλων, περιβαλλοντική ευθύνη και δημόσια τάξη.
Οπου δύο στους τρεις (66%) πιστεύουν στον Θεό και έχουν κάποια θρησκεία.
Και όπου (κρατηθείτε…) το 40% θεωρεί πως «το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να μαθαίνει το σχολείο στα παιδιά είναι η πειθαρχία».
Δεν νομίζω ότι μια ανάλογη έρευνα στις άλλες ευρωπαϊκές δημοκρατίες θα κατέληγε σε ριζικά διαφορετικά αποτελέσματα.
Αν κάποιοι λοιπόν πίστευαν ότι ο αξιακός ορίζοντας των Ελλήνων έχει ανατραπεί στα χρόνια της κρίσης, θα πρέπει να αποδεχθούν πως ακόμη κι αν ανατράπηκε έχει αποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό.
Σαν να επικράτησε μετά την αναταραχή μια απομάγευση (θα έλεγαν οι επιστήμονες…) ή μια αποπαραμυθοποίηση (θα έλεγα εγώ).
Η εικόνα αυτή όμως έχει και συνέχεια. Εξηγεί την απόλυτη κατάρρευση των πολιτικών δυνάμεων που γεννήθηκαν και ενισχύθηκαν μέσα στην κρίση. Και φυσικά εκείνων που επιμένουν να πιστεύουν ότι οι Ελληνες είναι ή έχουν γίνει «κάποιοι άλλοι».
Ούτε είναι ούτε έγιναν.
Και εξηγεί γιατί η επιστροφή στην κανονικότητα ήταν σχεδόν φυσική εξέλιξη, ένα αίτημα καταλλαγής μετά τη θύελλα. Μπορεί κάποιοι να το εξέφρασαν αλλά ούτε επινοήθηκε ούτε επιβλήθηκε.
Ηταν η στιγμή που ένας λαός συνάντησε και πάλι τον εαυτό του. Που κοίταξε τη ζωή χωρίς θολούρες, ιδεολογικούρες και παρλαπίπες. Και ο οποίος υποβιβάζει σε μειοψηφικές θέσεις διάφορα ακραία αιτήματα ενός ακατάληπτου «δικαιωματισμού».
Η προσπάθεια να καταγράψουμε και να ερμηνεύσουμε τις αξίες και τις πεποιθήσεις των συμπολιτών μας δεν σταματά εδώ.
Την επόμενη Κυριακή θα δημοσιευθεί ένα δεύτερο μέρος της έρευνας που αφορά τις προσδοκίες των Ελλήνων, και άλλωστε «Το Βήμα» προτίθεται να επανέλθει με αυτό το είδος των αξιακών ερευνών.
Είναι πάγια πεποίθησή μου πως αποκλείεται να καταλάβεις μια χώρα αν δεν καταλάβεις τους ανθρώπους της. Και ότι αυτή η κατανόηση αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση μιας ιστορικής εφημερίδας.
Αίσιο λοιπόν και ευτυχές το 2025 που έρχεται.
Και κυρίως: καλά να είμαστε!
