Στο απλό ερώτημα για ποιον λόγο κανείς δεν παθιάζεται στην Ευρώπη (και όχι μόνο στην Ελλάδα) με τις ευρωεκλογές υπάρχει μια εξίσου απλή απάντηση. Επειδή κανείς δεν θεωρεί ότι αφορούν τη ζωή του. Ή, για να είμαι πιο ακριβής, επειδή νομίζει πως δεν την αφορούν.
Την Παρασκευή, η ελληνική Βουλή συζήτησε στο υψηλότερο κοινοβουλευτικό επίπεδο για την ακρίβεια. Για ένα θέμα δηλαδή το οποίο σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις πρωταγωνιστεί στις ανησυχίες των πολιτών.
Παραδόξως όμως η Ευρωπαϊκή Ενωση και ακόμη περισσότερο η Ευρωβουλή έμειναν κυριολεκτικά έξω από το πεδίο της συζήτησης.
Μπορεί λοιπόν ο Πρωθυπουργός να γράψει στην κυρία Ούρσουλα περισσότερες επιστολές κι από την πολυγραφότατη μαντάμ ντε Σεβινιέ αλλά τα δεδομένα δεν αλλάζουν. Οι πολίτες αμφιβάλλουν αν η «Ευρώπη» μπορεί να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα που τους καίει.
Ακόμη και στη Μέση Ανατολή όπου θα μπορούσε να προκύψει αβίαστα μια ευρωπαϊκή σύμπνοια, δυο λαλούν και τρεις χορεύουν. Σχεδόν οι μισοί έχουν αναγνωρίσει ένα φαντασιακό παλαιστινιακό κράτος. Την ίδια στιγμή που οι άλλοι μισοί δυσκολεύονται να καταλάβουν πώς η αναγνώριση ενός τέτοιου κράτους «θα σπάσει τον κύκλο της βίας», όπως δήλωσε ο Ισπανός υπουργός Εξωτερικών.
Αν όμως η Ευρώπη απουσιάζει από τη ζωή των ανθρώπων, αν δεν καταφέρνει να αντιμετωπίσει την ακρίβεια, τη μετανάστευση, την ανεργία ή να διαμορφώσει έστω μια κοινή στάση στο Μεσανατολικό, τότε τι ακριβώς μας ζητάει να εκλέξουμε;
Στο βασικό αυτό ερώτημα δεν έχει έως τώρα καταφέρει να απαντήσει πειστικά κανένα κόμμα και κανείς υποψήφιος από όσους συμμετέχουν στις εκλογές. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Αν ζούσε ο Φρανσουά Μιτεράν ίσως σημείωνε με το αμίμητο στυλ του «δεν θυμάμαι ποτέ μια ευρωεκλογή να κόστισε κάτι σε κανέναν». Η Ευρωπαϊκή Ενωση παραμένει συνήθως μια ευκαιρία για να φρεσκάρουμε τις πανεπιστημιακές γνώσεις μας. Τα υπόλοιπα δε (ποιος θα νικήσει στην τιτανομαχία Κασσελάκης – Ανδρουλάκης ή αν ο Μητσοτάκης αποκτήσει αντίπαλο) ενδιαφέρουν ακόμη λιγότερο.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που όλες οι δημοσκοπήσεις προσπαθούν κυρίως να προσδιορίσουν το ύψος της αποχής. Ξέρουν πως από εκεί θα προκύψει τελικά το αριθμητικό εκλογικό αποτέλεσμα.
Διότι η πικρή αλήθεια είναι πως κανείς δεν θεωρεί ότι μια τέτοια εκλογή επηρεάζει κάτι περισσότερο από εκείνους που εκλέγει. Ενδεχομένως κάνει λάθος. Αλλά αυτό ακριβώς αποτυπώνεται στην εκλογική συμπεριφορά των πολλών.
Οτι τελικά η Ευρώπη είναι κάπως σαν την υγεία. Μόνο όταν τη χάσεις καταλαβαίνεις τι είχες.
