Οταν οι κάλπες του 2023 έβγαζαν ένα σύστημα χωρίς αντιπολίτευση κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί ότι σύντομα θα ζούσαμε μια αντιπολίτευση χωρίς σύστημα.
Οπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση διαφωνούν όταν διαφωνούν, μια χαρά. Αλλά καταφέρνουν να διαφωνούν και όταν συμφωνούν. Και μετά κάνουν μούτρα ο ένας στον άλλον.
Η επιστολική ψήφος, για παράδειγμα, την οποία επικροτεί η ευρύτατη πλειονότητα της κοινωνίας, υπερψηφίστηκε μόνο από τους βουλευτές της πλειοψηφίας.
Ακόμη κι αν οδηγούμαστε έτσι στη γελοιότητα κάθε εκλογή να έχει τη δική της διαδικασία.
Ενώ ο γάμος των ομοφύλων, στον οποίο η κοινωνία σαφώς διχάζεται, προκαλεί περισσότερες αναταράξεις στην κυβέρνηση που τον προτείνει παρά σε εκείνους που αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση.
Κάποιοι θα ανατρέξουν ίσως σε ένα προπατορικό αμάρτημα της ελληνικής πολιτικής: την έλλειψη κανόνων. Κανόνων που να εφαρμόζονται είτε βρίσκεται κάποιος στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση. Δεν υπάρχουν.
Και η έλλειψή τους αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από την αδυναμία στοιχειώδους επικοινωνίας (το λέω κομψά…) μεταξύ των κομματικών σχηματισμών. Η διακομματική διαβούλευση σπανίως λειτουργεί ενώ οι πολιτικοί αρχηγοί σχεδόν δεν ανταλλάσσουν «καλημέρα».
Τα μούτρα, που λέγαμε.
Τα πράγματα είναι λοιπόν μονίμως ανακατεμένα σε έναν ανεμοστρόβιλο σαχλαμάρας.
Μπορεί κάποιος να συμφωνεί με την επιστολική ψήφο και να την καταψηφίζει. Οπως μπορεί να διαφωνεί με τον γάμο των ομοφύλων αλλά να απέχει.
Μπορεί να θέλει τα μη κρατικά πανεπιστήμια και να ανέχεται τις καταλήψεις των δημόσιων πανεπιστημίων από εκείνους που δεν τα θέλουν.
Ή να εξανίσταται με τη βία και την εγκληματικότητα αλλά να δυσφορεί όταν μεταβάλλονται προς το αυστηρότερο οι ποινικοί κώδικες.
Ξέρετε γιατί; Επειδή η έλλειψη κανόνων κάνει τα προσχήματα να μεταμφιέζονται σε κανόνες.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε τέσσερις σοβαρές νομοθετικές πρωτοβουλίες (επιστολική ψήφος, μη κρατικά πανεπιστήμια, γάμος ομοφύλων, ποινικοί κώδικες) που θα μπορούσαν να στηριχθούν σε ευρύτατες πλειοψηφίες. Καταγράφονται ήδη στην κοινή γνώμη.
Ακόμη και η πιο αμφισβητούμενη στην κοινωνία μεταρρύθμιση (ο γάμος των ομοφύλων) φαίνεται να εξασφαλίζει την υποστήριξη ενός σοβαρού μέρους της αντιπολίτευσης.
Κανείς όμως δεν βάζει το χέρι στη φωτιά ότι έτσι θα συμβεί. Μπορεί να συμφωνούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα συμφωνήσουν. Τους κατατρέχουν οι εκπλήξεις, οι εντυπώσεις και οι μαγκιές.
Η μεταμφίεση των προσχημάτων σε κανόνες δίνει στο κάθε πρόσχημα το δικαίωμα να ορίζει το παιχνίδι. Και μετατρέπει τη συναίνεση σε συνθηκολόγηση.
Σε τελευταία ανάλυση τι μένει; Ο ανεμοστρόβιλος και η σαχλαμάρα.
