Μία εβδομάδα πριν από τις κάλπες, το βέβαιο είναι ότι ζούμε τις πρώτες εκλογές κανονικότητας μετά την κρίση. Στη μεγάλη του πλειοψηφία, το εκλογικό σώμα περιμένει υπομονετικά και συγκρατημένα να εκφράσει τις επιλογές του. Χωρίς υστερικές φωνασκίες ή υπερβολές, χωρίς τις οξύτητες και την τοξικότητα που κάποιοι επιχείρησαν να καλλιεργήσουν κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Αν απέτυχαν είναι επειδή οι εκλογές της κανονικότητας είναι κανονικές εκλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφαίο ζήτημα της προεκλογικής περιόδου αναδείχθηκε η διακυβέρνηση. Ποιος, πώς, με ποιους…
Στο ερώτημα αυτό η μόνη έως τώρα πραγματική απάντηση είναι εκείνη που διατυπώθηκε από την απερχόμενη κυβερνητική παράταξη.
Οι υπόλοιποι δεν κατόρθωσαν να της αντιτάξουν ένα ρεαλιστικό και λειτουργικό σχήμα. Ουσιαστικά το αποτρέπει το ίδιο το εκλογικό σύστημα αναλογικής που επιπόλαια καθιερώθηκε από τους προηγούμενους. Οταν όμως οι εκλογές αφορούν πρωτίστως και θεμελιωδώς τη διακυβέρνηση του τόπου, τότε είναι βέβαιο ότι έχουμε να κάνουμε με κανονικές εκλογές.
Στο μέτρο που η πορεία αυτή επιβεβαιωθεί μέχρι τέλους δεν σημαίνει απαραιτήτως και ασφαλή πρόγνωση του αποτελέσματος. Παρόλο που (όπως στις περισσότερες κανονικές εκλογές) υπάρχουν και φαβορί και αουτσάιντερ. Σημαίνει όμως ότι η χώρα πέρασε πλέον σε ένα στάδιο ωριμότητας, όπου τα ανοιχτά ζητήματα δεν διεκπεραιώνονται με άναρθρες κραυγές, ούτε με ακατάληπτες ανορθολογικές θεωρίες.
Και ήλθε ίσως η στιγμή αυτή η ωριμότητα να διαπεράσει το σύνολο της κοινωνίας.
Δεν γίνεται οι εκπαιδευτικοί να αντιδρούν πεισματικά στην αξιολόγηση της εκπαίδευσης, ούτε να αντιμετωπίζεται ο εκσυγχρονισμός του κράτους με απαρχαιωμένους όρους συνδικαλιστικής αφασίας του προηγούμενου αιώνα. Προφανώς η λαϊκιστική λαίλαπα που ζήσαμε άφησε το αποτύπωμά της και στο πολιτικό σύστημα.
Η διόρθωση θα είναι αργή αλλά οφείλει να είναι επίμονη. Στο μέτρο φυσικά που το εκλογικό σώμα επιμείνει και αυτό στην κατεύθυνση της σταθερότητας και της ομαλότητας.
Από την άλλη όμως, ο δρόμος της κανονικότητας όσο κι αν είναι επίπονος θα πρέπει να έχει τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Να μην επιτρέψει τουλάχιστον να ορθωθούν μπροστά του ασύντακτα κομμάτια της κοινωνίας – κάτι δηλαδή που πληρώνει σήμερα ο Μακρόν στη Γαλλία.
Προφανώς δεν υπάρχει αυτονόητη μέθοδος. Σίγουρα όμως χρειάζεται ισχυρή βούληση.
Κι αυτό είναι το ζητούμενο της επόμενης κανονικής κυβέρνησης.
