Ακούσαμε ανόητα συνθήματα από ανόητους νεαρούς κατά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου.
Είδαμε τα εγκαίνια ενός μνημείου «Εθνικής Μνήμης» στο Πεντάγωνο ενώπιον επιτροπής απόμαχων εθνοφυλάκων της Δεξιάς.
Είχαμε και τη συμφωνία με τη Chevron για έρευνες και εξορύξεις σε δύο θαλάσσιες περιοχές νοτίως της Κρήτης.
Ολα έχουν τη σημασία τους. Αλλά τι από όλα αυτά διασφαλίζει καλύτερα τα συμφέροντα του έθνους;
Τα εθνικόφρονα συνθήματα; Οι απόμαχοι εθνοφύλακες; Ή μια συμφωνία με έναν παγκόσμιο ενεργειακό κολοσσό που επιβεβαιώνει κυριαρχικά μας δικαιώματα;
Νομίζω πως δεν χρειάζεται να απαντήσω. Η απάντηση είναι αυτονόητη.
Και ο λόγος είναι απλός. Η καλύτερη απάντηση σε ένα ασταθές και ύπουλο περιβάλλον, η καλύτερη επιβεβαίωση μιας πολιτικής αρχών και δικαίου, είναι τα αποτελέσματα. Ιδίως όταν επικυρώνουν τις αρχές και το δίκαιο.
Να δούμε τώρα πώς θα αντιδράσει η Τουρκία στην εκ των πραγμάτων αμφισβήτηση του περίφημου «τουρκο-λιβυκού μνημονίου». Τι θα κάνει; Θα βυθίσει τη Chevron;
Γεγονός που αποδεικνύει πως σε αυτόν τον αβέβαιο και ασταθή κόσμο που ανατέλλει, η Ελλάδα έχει μία και μοναδική πραγματική πολιτική. Να βρίσκεται παντού. Οπου μπορεί.
Στο Παρίσι, στην Ιερουσαλήμ, στις Βρυξέλλες, νοτίως της Κρήτης.
Πάντα με αίσθηση του μέτρου και των μεγεθών, χωρίς υπερβολές και μεγαλοστομίες, χωρίς ξερόλες και υπερφίαλους καθοδηγητές, χωρίς φανφαρόνους εκπροσώπους.
Με τη φωνούλα της; Με τη φωνούλα της. Αλλά να είναι εκεί.
Σε τελευταία ανάλυση, κανείς δεν μπορεί σήμερα να χαρτογραφήσει με ακρίβεια τον κόσμο που αναδύεται. Κι ο μεν Αλ. Τσίπρας είναι ίσως τυχερός που μέσα στην αναμπουμπούλα κατάφερε να βρει «Νέα Εθνική Πυξίδα», αλλά ο υπόλοιπος πλανήτης κρατάει την ανάσα του.
Σε αυτόν τον κόσμο λοιπόν που οριακά διακρίνουμε, καλείται η χώρα μας να κατοχυρώσει τη θέση της, την ασφάλεια και τα συμφέροντά της.
Οχι με εθνικές φλυαρίες ή επηρμένες αερολογίες, αλλά μέσα από συμμαχίες και συμφωνίες που εξυπηρετούν αυτά ακριβώς τα συμφέροντα.
Μόνο έτσι θα οικοδομηθεί και θα εδραιωθεί η εθνική μας αυτοπεποίθηση.
Μια αυτοπεποίθηση που δεν θα προκύπτει από μια ψευδαίσθηση ανυπέρβλητης ισχύος, ούτε από ένα πείσμα αναντίρρητων και απαράβατων δικαιωμάτων.
Αλλά από τη βεβαιότητα μιας χώρας που καταφέρνει με υπομονή, μέθοδο και πειθώ να διασφαλίζει τα συμφέροντά της με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Αυτή είναι η καλύτερη (και ίσως η μόνη…) απάντηση μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας στην αδιαμόρφωτη και ανεξιχνίαστη πραγματικότητα που μας περιβάλλει.
