Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει για ποιον λόγο ο Ερντογάν άνοιξε έναν νέο γύρο αναστάτωσης στην Τουρκία βάζοντας στο στόχαστρο τον δήμαρχο Κωνσταντινούπολης.
Σε μια (κατά τα άλλα…) ευνοϊκή και μάλλον κατευναστική συγκυρία για τον τούρκο πρόεδρο.
Το καθεστώς του έδειχνε να έχει σταθεροποιηθεί και πάντως δεν τελούσε υπό πίεση. Η οικονομία είχε κάπως εξομαλυνθεί, έστω σε χαμηλότερα επίπεδα.
Οι κοινωνικές πληγές από τους σεισμούς επουλώνονταν. Και η γεωπολιτική κατάσταση δεν αφήνει περιθώρια για μεγάλες εσωτερικές αναταράξεις.
Ο Ερντογάν βρίσκεται στο μέσο της τελευταίας (κατά το Σύνταγμα…) θητείας του και λογικά περισσότερο θα έπρεπε να σχεδιάζει την ήρεμη ζωή ενός επιτυχημένου και μακρόβιου πρώην προέδρου παρά να ψάχνεται για νέους καβγάδες.
Η επίθεση στον άνθρωπο που συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να τον διαδεχθεί αλλά μετά από δυόμισι χρόνια, είναι λοιπόν φαινομενικά ακατανόητη.
Μόνο που δεν είναι, επειδή μιλάμε για τον Ερντογάν.
Στην περίπτωσή του κανείς δεν ξέρει αν ισχύει το Σύνταγμα, αν είναι όντως η τελευταία θητεία του και τι φοβάται όταν δεν θα είναι πια στην εξουσία.
Μην υποτιμάτε το τελευταίο. Είναι ίσως το σημαντικότερο.
Κανείς αυταρχικός και αμφιλεγόμενος ηγέτης δεν αποσύρεται αναίμακτα από την εξουσία για να καλλιεργεί τις τριανταφυλλιές στο εξοχικό του.
Κουβαλάει πολλές αμαρτίες στο σακούλι του, αρκετές γκρίζες ζώνες και ακόμη περισσότερες μαύρες για να μεταβληθεί εφεξής σε έναν καλοκάγαθο συνταξιούχο.
Ακόμη περισσότερο όταν είναι ή αισθάνεται ακόμη ισχυρός.
Οχι επειδή έχουν αποδώσει οι υπερφίαλες επιδείξεις διεθνούς ισχύος που ονειρεύεται, ούτε επειδή έχει κατακτήσει τη θέση που διεκδικεί στο διεθνές σύστημα.
Αλλωστε το ζήτημα της παρουσίας του στη Μέση Ανατολή παραμένει ανοιχτό, καλά ξεμπερδέματα με το Ισραήλ, ενώ και η επαναπροσέγγιση με την Ευρώπη είναι ακόμη μια μετέωρη επιθυμία.
Αλλά επειδή τίποτα δεν του διασφαλίζει ότι η επόμενη μέρα θα είναι εξίσου ασφαλής με την προηγούμενη. Και η Τουρκία δεν είναι μια ευρωπαϊκή δημοκρατία με ανεπίληπτες διαδικασίες και κανόνες πολιτικού πολιτισμού.
Το έχει αποδείξει κατά κόρον ο ίδιος ο Ερντογάν. Τίποτα δεν του διασφαλίζει πως δεν θα τον μιμηθεί και ο διάδοχός του.
Ουδείς λοιπόν γνωρίζει το τέλος μιας ιστορίας για την οποία ο ίδιος ο Ερντογάν θα ήθελε να μην τελειώσει ποτέ. Προφανώς θα ήθελε να εξασφαλίσει ή να διαμορφώσει τη διαδοχή του, ακόμη καλύτερα να διαδεχθεί ο ίδιος τον εαυτό του.
Και όπως φάνηκε με τον δήμαρχο Κωνσταντινούπολης, άρχισε από νωρίς την προσπάθεια.
