Κάθε νέα κυβέρνηση είναι μια καινούργια αρχή. Ακόμη και αν επί της ουσίας αποτελεί συνέχεια της προηγουμένης και περιλαμβάνει πολλά κοινά πρόσωπα, με πρώτο τον Πρωθυπουργό. Υπό αυτή την έννοια η εμφάνιση της νέας κυβέρνησης στη Βουλή κατά τη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις δεν έκρυβε εκπλήξεις, ούτε αιφνιδιασμούς.
Δεν ήταν συνάντηση γνωριμίας, τους ξέραμε. Ενδεχομένως ο Μητσοτάκης εξέθεσε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σαφήνεια ένα πλαίσιο που είχε ήδη αποτυπωθεί κατά την πρώτη τετραετία του.
Λογικό. Δεν αλλάζεις μια πολιτική που έχει την έγκριση των ψηφοφόρων, ούτε αναστατώνεις μια ομάδα που κερδίζει κι ας είναι πολυπληθής. Προσπαθείς ενδεχομένως να διορθώσεις ελλείψεις και κενά.
Αλλωστε ο νικητής των εκλογών έχει πάντα τον ευκολότερο ρόλο.
Ο Μητσοτάκης λοιπόν επιβεβαίωσε με τις προγραμματικές δηλώσεις το κεντρώο προφίλ και την εκσυγχρονιστική διάθεση της κυβέρνησής του.
Την οποία ρητά συνέδεσε πλέον με προηγούμενες εθνικές εκσυγχρονιστικές προσπάθειες, ξεκινώντας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και περιλαμβάνοντας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Παρουσίασε τρόπον τινά το περίγραμμα ενός «άλλου Κέντρου» που προσδιορίζεται όχι με εκατέρωθεν αποστάσεις από τα άλλα κόμματα αλλά από την ουσία μιας εκσυγχρονιστικής πολιτικής.
Δεν είπε κάτι καινούργιο ή πρωτάκουστο. Αλλά είναι χρήσιμο ότι το επανέλαβε.
Ο ρόλος του Μητσοτάκη ήταν εύκολος και για έναν άλλον λόγο. Επειδή δεν υπήρξε ουσιαστικός αντίλογος. Οι επικεφαλής της αντιπολίτευσης περιορίστηκαν σε κοινότοπες προεκλογικές ομιλίες, των οποίων το περιεχόμενο έχει ήδη κριθεί από δύο αλλεπάλληλες εκλογές.
Λογικό και αυτό. Είναι δύσκολο να επανεφεύρουν τον εαυτό τους σε μια νέα πολιτική σκηνή και μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα.
Προφανώς η κυριαρχία του Πρωθυπουργού στηρίζεται και στην αδυναμία των αντιπάλων του. Υποψιάζομαι ότι θα μπορούσε να διακηρύξει όχι μόνο την κατάργηση του άρθρου 16 αλλά και την ανασύσταση των Ελευσίνιων Μυστηρίων χωρίς να του φέρουν ιδιαίτερη αντίρρηση.
Εκεί όμως κρύβεται και ο μεγαλύτερος εχθρός του. Ο εφησυχασμός. Η βεβαιότητα. Η ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα θα τρέξουν εκ των πραγμάτων.
Δεν είναι έτσι. Ο εκσυγχρονισμός που επαγγέλλεται είναι μια πορεία συνεχών συγκρούσεων, στη διάρκεια της οποίας η νέα κυβέρνηση θα χρειαστεί και πυγμή και συναινέσεις.
Εχει μπροστά της τέσσερα χρόνια και αρκετά πλεονεκτήματα για να το επιδιώξει. Αν και ακούγοντας τον Μητσοτάκη να μιλάει στη Βουλή για «ορίζοντα 2030», καταλάβαμε ότι μάλλον δεν αρκείται στην επόμενη τετραετία.
