Η διπλή άνετη επικράτηση και η δεύτερη πρωθυπουργία του Μητσοτάκη, η διπλή βαριά ήττα και η αποχώρηση του Τσίπρα, κλείνουν ουσιαστικά το κεφάλαιο που άνοιξε τον Μάιο του 2012. Είναι προφανώς ένα τέλος εποχής. Αλλά κάθε εποχή που τελειώνει συνοδεύεται αναπόφευκτα και από μια εποχή που αρχίζει.
Ο Μητσοτάκης το κατάλαβε εγκαίρως και το υπηρέτησε. Το έδειξε στη διάρκεια της πρώτης πρωθυπουργίας του αλλά και κατά τις δύο πρόσφατες προεκλογικές εκστρατείες.
Η νέα, πολυπληθής κυβέρνηση που ορκίστηκε θα δοκιμαστεί στην πράξη και στο πεδίο των γεγονότων.
Ο Τσίπρας προσπάθησε να το αποφύγει. Συνέχισε να μιλάει για παλιά πράγματα με παλιά λόγια και παλιό ύφος.
Η ασίγαστη επιθετικότητα και η διαρκής καταγγελία ως μέθοδος πολιτικής αντιπαράθεσης τον καταδίκασαν αφού πρώτα τον είχαν αναδείξει. Πολλοί οπαδοί του βεβαίως επαίνεσαν τη γενναιότητα της παραίτησης. Αλλά κανείς δεν είχε τολμήσει να την προτείνει ή να τη ζητήσει μετά από τέσσερις εκλογικές ήττες και πριν την αποφασίσει ο ίδιος.
Και ίσως είναι τώρα η ευκαιρία να ξεφύγει η παράταξή του (ή ό,τι της έχει απομείνει…) από τον φανατισμό, την ερασιτεχνική προχειρότητα και τον παλαιοημερολογιτισμό.
Εξακολουθεί άλλωστε να παραμένει δεύτερο κόμμα στη νέα Βουλή και υποθέτω πως θα χρειαστεί να οικοδομήσει κάποιο μέλλον, είτε απέλθει οριστικά ο Τσίπρας είτε κάποια στιγμή επιστρέψει.
Παρά ταύτα, η νέα εποχή που αρχίζει δεν θα κριθεί από το ύφος της αντιπολίτευσης αλλά από το περιεχόμενο της διακυβέρνησης. Από την ικανότητα δηλαδή να βελτιώσει τη ζωή της χώρας και του λαού της.
Αν λοιπόν η χώρα πέρασε σε μια καινούργια πίστα, είναι ακριβώς επειδή έδειξε να αφήνει πίσω της τις φθηνές αντιδικίες και τις ξεπερασμένες φανφάρες για να επικεντρωθεί στο ζητούμενο και στο αποτέλεσμα.
Δεν είναι τυχαία η ευκολία με την οποία προσπέρασε στην κάλπη τις δωρεάν ιδεολογικές διακηρύξεις ή τις οργισμένες κοινωνικές διαμαρτυρίες. Αυτές ακριβώς δηλαδή που άνοιξαν το επαχθές κεφάλαιο του 2012.
Η ελληνική κοινωνία ταλαιπωρήθηκε και το πλήρωσε.
Υποψιάζομαι πως όσοι την ακολουθήσουν στον δρόμο της κανονικότητας και της ωριμότητας θα τη διευθύνουν για πολλά χρόνια.
Και όσοι αδιόρθωτοι παραμείνουν προσκολλημένοι σε μια εποχή που τελείωσε θα αραδιάζουν απλώς τις παραιτήσεις τους.
