Τα κυβερνητικά σχήματα, όσοι τα αποτελούν και οι επιλογές τους χρειάζεται να υπηρετούν κάποια λογική.
Αν δεν υπάρχει λογική, υπάρχει πρόβλημα.
Στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη παρήλασαν από το καλοκαίρι του 2021 πέντε υπουργοί και τρεις υφυπουργοί. Αν αυτό λέγεται λογική, τότε το πρόβλημα το έχει η κυβέρνηση.
Νομίζω ότι τα προφανή περιττεύουν. Τα αποκρουστικά περιστατικά εγκληματικότητας και βίας αποτελούν καθημερινότητα, οι αρχές ασφαλείας δείχνουν ξεπερασμένες και το αίσθημα ανασφάλειας εμπεδώνεται στην κοινωνία.
Μια κοινωνία όμως ανασφαλής είναι μια κοινωνία αδύναμη.
Φταίνε τα πρόσωπα ή οι νοοτροπίες; Καθαρές κουβέντες, φταίνε όλοι. Μέσα κι έξω από την κυβέρνηση ή το αρμόδιο υπουργείο.
Η επιβολή του νόμου και η διατήρηση της τάξης, η «προστασία του πολίτη», αποτελεί θεμελιώδη κοινωνική λειτουργία. Δεν είναι καλαμπούρι για παπατζήδες.
Και γι’ αυτό πριν ψάξουμε ποιον υπουργό θέλουμε, πρέπει να αποφασίσουμε τι αστυνόμευση και τι έννομη τάξη χρειαζόμαστε.
Ο Πρωθυπουργός αντέδρασε στο πασιφανές πρόβλημα επαναφέροντας τον Χρυσοχοΐδη στην Κατεχάκη, μετακίνηση που οδήγησε τον Γεωργιάδη στο Υγείας. Αποτελεσματικοί υπουργοί και οι δύο – αλλά οι υπουργοί δεν λύνουν το πρόβλημα…
Πρέπει η ίδια η κοινωνία να θέλει να το λύσει.
Πριν από λίγες εβδομάδες ο υπουργός Δικαιοσύνης ανακοίνωσε τροποποιήσεις στο Ποινικό Δίκαιο και βρέθηκε αντιμέτωπος με την κατηγορία ότι θέλει να αλλάξει «τον νομικό πολιτισμό» και «το δικαιοκρατικό σύστημα» της Μεταπολίτευσης.
Υποθέτω πως οι παπατζήδες εννοούν «πολιτισμό» κάτι που βαφτίζει «δικαιώματα» την ατιμωρησία, την ανομία, την αταξία, την ανυποταγή, την αφασία, την απαλλαγή, την απουσία αστυνόμευσης.
Μεταξύ μας, δεν βλέπω ποιος θα ενοχληθεί αν αλλάξει αυτός ο «πολιτισμός» – εκτός ίσως από εκείνους που τον εκμεταλλεύονται…
Ούτε καταλαβαίνω ποιος θα ζημιωθεί αν μαζέψουν τους αλιτήριους που δρουν ανεμπόδιστοι στα σχολεία, στα γήπεδα, στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, στις καταλήψεις, στις πλατείες.
Αν πίσω λοιπόν από τις κυβερνητικές αλλαγές κρύβεται μια λογική συμμαζέματος και ασφάλειας, καλώς τηνα κι ας άργησε.
Διότι αυτό ακριβώς είναι που ονομάζεται προστασία του απλού πολίτη και της κοινωνίας στο σύνολό της.
Μια ανάγκη προστασίας η οποία γίνεται ακόμη επιτακτικότερη σε εποχές που αυξάνει η εγκληματικότητα, που διαχέεται η βία, που επανεμφανίζεται η διεθνής τρομοκρατική απειλή.
Ολα δείχνουν πως εκεί απέβλεπε ο «διορθωτικός» ανασχηματισμός.
Καμία αντίρρηση. Αρκεί να μη χρειαστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα να διορθώσουμε ξανά τον διορθωμένο.
