Αν η πρώτη τετραετία του Μητσοτάκη κρίθηκε στην πανδημία και στην κανονικότητα, η δεύτερη θα κριθεί στην οικονομία και στην ασφάλεια.
Η οικονομία δείχνει ότι βαδίζει σε ευνοϊκό δρόμο. Αυτό τουλάχιστον λένε οι αριθμοί, αλλά η οικονομία είναι μια υπόθεση (και) αριθμών.
Με εξαίρεση φυσικά τη «μαύρη τρύπα» της ακρίβειας που πλήττει κυρίως τα νοικοκυριά και την οποία οι αρμόδιοι υπόσχονται να ελέγξουν μέσα στο 2024. Θα δούμε…
Η ασφάλεια όμως είναι ένας τομέας στον οποίο η κυβερνητική απόδοση βαθμολογείται έως τώρα (επιεικώς) κάτω από τη βάση.
Δεν είναι μόνο η πρωτοφανής «διεθνοποίηση» της εγκληματικότητας, ούτε η επανεμφάνιση ύστερα από καιρό της τρομοκρατίας, ούτε ίσως οι μαφίες του οργανωμένου εγκλήματος που λυμαίνονται τον εθνικό μας χώρο.
Είναι κυρίως η εξάπλωση μιας καθημερινής βίας, ένα «έγκλημα της διπλανής πόρτας», που κλονίζει το αίσθημα ασφαλείας του μέσου πολίτη.
Αλλά χωρίς αίσθημα ασφαλείας δεν μπορεί να πορευτεί καμία δημοκρατική κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της.
Τι συνέβη λοιπόν;
Προφανώς άλλαξε ο κοινωνικός ιστός. Δεν το αμφισβητώ. Σίγουρα όμως οι αρχές ασφαλείας δεν παρακολούθησαν ούτε προσαρμόστηκαν σε αυτές τις αλλαγές.
Καλώς ή κακώς, δεν κυνηγούν πια διαρρήκτες ή πρεζόνια αλλά εκπαιδευμένους ληστές με Καλάσνικοφ και drones. Ακόμη κι αν οι μαφίες εκκαθαρίζουν κάποια στιγμή δικούς τους λογαριασμούς, δεν γίνεται να παρακολουθούνται απαθώς με τη λογική «άσ’ τους να σκοτωθούν μεταξύ τους».
Η ανασυγκρότηση της Αστυνομίας, η εμπέδωση της τάξης, η αυστηρή εφαρμογή του νόμου από τη Δικαιοσύνη, η αντιμετώπιση κάθε παραβατικότητας δεν είναι προαιρετικές ούτε εθελοντικές δραστηριότητες της πολιτείας.
Δεν σηκώνουν χαζοχαρούμενες επιφυλάξεις, ούτε «ναι μεν, αλλά…».
Είναι συνθήκες προστασίας της ανοιχτής κοινωνίας στην οποία θέλουμε να ζούμε.
Αλλά και προϋποθέσεις επιβίωσης μιας κυβέρνησης η οποία φαίνεται πως στην αστυνόμευση πάσχει.
Το κυβερνητικό επιτελείο και ο νέος (παλιός) υπουργός υπόσχονται ότι θα επαναφέρουν το αίσθημα ασφαλείας στην κορυφή των προτεραιοτήτων τους. Ούτως ή άλλως θα κριθούν εκ του αποτελέσματος.
Αλλά πρέπει να συνδράμουν και άλλοι πολλοί για να πετύχουν κάτι που αποτελεί εθνικό στόχο.
Από την Αστυνομία, τις υπηρεσίες πληροφοριών, τη Δικαιοσύνη και την «κοινωνία των πολιτών» έως τον κάθε πολίτη με στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης.
Κακά τα ψέματα, το αίσθημα ασφαλείας δεν είναι μόνο μια υπόθεση όλων. Είναι και υπόθεση του καθενός.
