Η κρίση της πανδημίας έχει επαναφέρει δυναμικά στο προσκήνιο την ανάγκη αναθεώρησης των δημοσιονομικών κανόνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) και της ευρωζώνης, ιδιαίτερα των «ιερών αγελάδων» του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης (SGP), που είναι το όριο του 3% για το δημοσιονομικό έλλειμμα και το 60% για το δημόσιο χρέος. Οι στενοί δημοσιονομικοί μανδύες έχουν μάλλον ξεπεραστεί και απαιτούνται επιλογές προσαρμοσμένες στις ανάγκες κάθε χώρας ξεχωριστά. Ωστόσο, η Ευρώπη πρέπει να σκεφτεί ευρύτερα και το κλειδί βρίσκεται στην εξεύρεση του τρόπου παροχής «ευρωπαϊκών δημόσιων αγαθών» σε τομείς όπως το περιβάλλον και η ψηφιοποίηση μέσα από τη θέσπιση ενός εξειδικευμένου προϋπολογισμού.
Ακόμη, η δημιουργία μιας «κεντρικής δημοσιονομικής ικανότητας» (Central Fiscal Capacity – CFC), αυτού που έχει ονομαστεί κατά καιρούς «προϋπολογισμός της ευρωζώνης» αλλά δεν πρέπει να αυτοπεριορίζεται ως τέτοιος, αποτελεί μια κίνηση που θα μπορούσε επίσης να διασφαλίσει τη σταθεροποίηση της ευρωπαϊκής οικονομίας συνολικά, αλλά και να λειτουργήσει ως ασφάλεια για μεμονωμένα κράτη-μέλη σε περίπτωση ενός οικονομικού σοκ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
