Υπάρχει ερευνητική πολιτική στην Ελλάδα; Σε ποιον βαθμό καλύπτονται οι ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και παραγωγής από τη γνώση και την καινοτομία που παράγεται στα ελληνικά πανεπιστήμια; Το δίπολο βασική και εφαρμοσμένη έρευνα δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί την επιστημονική κοινότητα και να αποτελεί αντικείμενο διχασμού κατά τον σχεδιασμό της ερευνητικής πολιτικής τόσο των χωρών όσο και των ίδιων των ακαδημαϊκών και ερευνητικών ιδρυμάτων. Και δυστυχώς, για την περίπτωση της Ελλάδας η διαχείριση της έρευνας έχει εξελιχθεί σε πολιτικό ζήτημα, που χρωματίζεται έντονα από τις κυβερνήσεις, κατακερματίζεται σε πολλαπλούς αυτοτελείς φορείς λήψης αποφάσεων και προγραμματίζεται για ορίζοντα τετραετίας.
Ναι στην επιχειρηματική ανάπτυξη της έρευνας. Θεωρώ πως τόσο εγώ όσο και οι ομόλογοί μου στα άλλα ΑΕΙ διανύουμε τη θητεία μας σε μία εξαιρετικά ευνοϊκή συγκυρία για το ελληνικό Πανεπιστήμιο. Μία συγκυρία στην οποία η ελληνική Πολιτεία απενοχοποιεί το χρόνιο ζήτημα της ανάπτυξης επιχειρηματικότητας στο πλαίσιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και συμβάλλει στην εξωστρέφειά της. Η ερευνητική δημιουργικότητα προϋποθέτει σύνδεση με το παραγωγικό σύστημα για να δοκιμάζεται στην πράξη, να αντλεί ιδέες και να αυξάνει τους διαθέσιμους πόρους για περαιτέρω ανάπτυξη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
