Οταν μια κοινωνία αντιμετωπίζει μια αγνώστων παραμέτρων συστημική απειλή, η οποία απειλεί να ανατρέψει τον τρόπο λειτουργίας της και να προκαλέσει σημαντικές ανθρώπινες και υλικές απώλειες, η Ιστορία έχει δείξει πως δεν υπάρχουν παρά μόνο δύο τρόποι αντιμετώπισης, διαμετρικά αντίθετοι μεταξύ τους. Ο πρώτος συναντάται εκεί όπου οι ηγεσίες αποφασίζουν να κινηθούν είτε στη βάση κάποιων αταλάντευτων πεποιθήσεών τους ή εξυπηρετώντας κάποιες ειδικές κατηγορίες συμφερόντων και αναγκών. Ο δεύτερος συναντάται εκεί όπου οι ηγεσίες, παραμερίζοντας τις όποιες δικές τους πεποιθήσεις ή ειδικότερες επιδιώξεις, αποφασίζουν να κινηθούν με γνώμονα την αρχή της «προφύλαξης», δίνοντας δηλαδή προτεραιότητα στη διαφύλαξη των μειζόνων αξιών (πρωτίστη των οποίων σε μια δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι η ανθρώπινη ζωή), θέτοντας σε δεύτερη μοίρα οποιονδήποτε άλλον στόχο ή προτεραιότητα.
Οποτε οι ηγεσίες προσπάθησαν να χειριστούν μια κρίση επιλέγοντας την πρώτη μέθοδο, δηλαδή την ικανοποίηση ειδικών συμφερόντων αντί του κοινού οφέλους, η Ιστορία διδάσκει πως το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε καταστροφικό και για το κοινωνικό σύνολο και για τις ίδιες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
