Οταν μια κοινωνία αντιμετωπίζει μια αγνώστων παραμέτρων συστημική απειλή, η οποία απειλεί να ανατρέψει τον τρόπο λειτουργίας της και να προκαλέσει σημαντικές ανθρώπινες και υλικές απώλειες, η Ιστορία έχει δείξει πως δεν υπάρχουν παρά μόνο δύο τρόποι αντιμετώπισης, διαμετρικά αντίθετοι μεταξύ τους. Ο πρώτος συναντάται εκεί όπου οι ηγεσίες αποφασίζουν να κινηθούν είτε στη βάση κάποιων αταλάντευτων πεποιθήσεών τους ή εξυπηρετώντας κάποιες ειδικές κατηγορίες συμφερόντων και αναγκών. Ο δεύτερος συναντάται εκεί όπου οι ηγεσίες, παραμερίζοντας τις όποιες δικές τους πεποιθήσεις ή ειδικότερες επιδιώξεις, αποφασίζουν να κινηθούν με γνώμονα την αρχή της «προφύλαξης», δίνοντας δηλαδή προτεραιότητα στη διαφύλαξη των μειζόνων αξιών (πρωτίστη των οποίων σε μια δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι η ανθρώπινη ζωή), θέτοντας σε δεύτερη μοίρα οποιονδήποτε άλλον στόχο ή προτεραιότητα.
Οποτε οι ηγεσίες προσπάθησαν να χειριστούν μια κρίση επιλέγοντας την πρώτη μέθοδο, δηλαδή την ικανοποίηση ειδικών συμφερόντων αντί του κοινού οφέλους, η Ιστορία διδάσκει πως το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε καταστροφικό και για το κοινωνικό σύνολο και για τις ίδιες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
