Οταν τον Μάρτιο του 2022 ο CEO της Goldman Sachs Ντέιβιντ Σόλομον ανακοίνωνε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Instagram τη συμμετοχή του στο Lollapalooza, ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ των ΗΠΑ, ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν ότι πίσω από το «κουλ» προσωπείο του παχυλώς αμειβόμενου διευθύνοντος συμβούλου θα κρυβόταν ένας άνθρωπος γεμάτος ανασφάλειες.
Ανασφάλειες τέτοιες που σχεδόν έναν χρόνο αργότερα το «New York Magazine» θα αναρωτιόταν αθυρόστομα αν είναι «υπερβολικά κόπανος για να διοικεί την Goldman Sachs».
Και όμως, οι εμφανίσεις του ως DJ (στο ίδιο line up με την Dua Lipa και τους Metallica, στην περίπτωση του φεστιβάλ Lollapalooza) αποτελούν έναν από τους λόγους που συνεργάτες και υφιστάμενοι του Ντέιβιντ Σόλομον εμφανίζονται έξαλλοι με τη συμπεριφορά του.
«Νταής που μιλάει σαν να φωνάζει»
Βεβαίως, όπως υπογραμμίζει το Bloomberg, στον νυν CEO της τράπεζας αναγνωρίζεται ότι κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του το ηλικίας 154 ετών επενδυτικό ίδρυμα έχει σημειώσει ετήσια κέρδη-ρεκόρ. Κερδίζει έδαφος στον τομέα της επενδυτικής τραπεζικής, ενώ και η συγκέντρωση κεφαλαίων για εναλλακτικές επενδύσεις έχει πάει καλύτερα από το αναμενόμενο.
Ομως σε μια επιχείρηση του μεγέθους της Goldman Sachs, κάθε λάθος μετράει. Και στην περίπτωση του Σόλομον, το προσωπικό του στυλ έχει οδηγήσει τους αντιπάλους του να τον «περιμένουν στη γωνία» για το παραμικρό λάθος. Τραπεζίτες της Goldman που μίλησαν στο «New York Magazine» περιέγραψαν τον Ντέιβιντ Σόλομον ως έναν «νταή» που «μιλάει σαν να φωνάζει».
«Πάντα ακούγεται σαν να φωνάζει», υποστηρίζουν, λέγοντας ότι ο Σόλομον συνηθίζει να τριγυρνά στους ορόφους και να κατευθύνεται στοχευμένα «στους δύο ή τρεις ανθρώπους που γνωρίζει», προκαλώντας τους τρόμο απλώς και μόνο χτυπώντας τους την πόρτα.
Τα σύννεφα πάνω από το όνομα του Σόλομον σωρεύονταν όσο ο ίδιος απολάμβανε το προφίλ του χαλαρού – αν και πανίσχυρου – τραπεζίτη, με κινήσεις όπως η δημοσίευση φωτογραφιών μέσα από το μετρό του Λονδίνου που συνοδεύονταν με επαίνους για τις δημόσιες συγκοινωνίες.
Ως το φθινόπωρο του 2022 η Wall Street είχε αντιληφθεί ότι οι αρνητικές διαθέσεις γύρω από τον Σόλομον θα μπορούσαν να απειλήσουν τη θέση του στο τιμόνι της Goldman Sachs. Αποκορύφωμα, η αποκάλυψη από το Bloomberg ότι ο CEO του τραπεζικού κολοσσού είχε δώσει εντολή στην τράπεζα να αγοράσει δύο ιδιωτικά τζετ, με τα οποία ο ίδιος πέταξε επτά φορές μέσα σε επτά εβδομάδες σε προορισμούς όπως η Μπαρμπούντα και οι Μπαχάμες, την ίδια ώρα που επέπληττε τους εργαζομένους του επειδή δεν περνούσαν περισσότερες ώρες στο γραφείο. Οι προσβλητικές για τον Σόλομον αναφορές στον Τύπο άγγιξαν σύντομα και την προσωπική του ζωή.
Η λανθασμένη επιλογή
Η οργή που έχουν συσσωρεύσει οι συνεργάτες και υφιστάμενοι του Σόλομον δεν αφορά πλέον μόνο το αμφιλεγόμενο στυλ του, που θεωρείται ότι αφαιρεί κάτι από την ισχύ που επί δεκαετίες συνοδεύει το όνομα της Goldman Sachs.
Βασικότερο ίσως είναι ότι το 2022 η τράπεζα διέθεσε 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια λιγότερα σε αποζημιώσεις και παροχές σε σχέση με το 2021. Οι τραπεζίτες της Goldman εξακολουθούν να αποτελούν τα πιο ακριβοπληρωμένα στελέχη στη Wall Street, όμως οποιαδήποτε καθοδική πορεία των αμοιβών τους τούς προκαλεί εκνευρισμό. Το ισχυρότερο πλήγμα για τον Σόλομον όμως ήρθε τον Ιούλιο, όταν η Goldman ανέφερε κέρδη τριμήνου μειωμένα κατά 58%, κυρίως λόγω της λανθασμένης επιλογής να εισέλθει στην καταναλωτική τραπεζική.
Αν και οι αναλυτές εμφανίζονται αισιόδοξοι για την πορεία της τράπεζας, τα αρνητικά τριμηνιαία αποτελέσματα φαίνεται πως αποτέλεσαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, εγείροντας ερωτήματα για το μέλλον του Σόλομον στο τιμόνι της Goldman Sachs. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και υποστηρικτές του τονίζουν ότι η παράλληλη απασχόλησή του ως DJ έχει καταστεί πια μια περιττή διάσπαση προσοχής. Πλέον, όλα τα σενάρια για το μέλλον του μέχρι πρότινος πανίσχυρου διευθύνοντος συμβούλου της Goldman Sachs φαντάζουν τόσο πιθανά όσο και αδύνατα.
Κανείς δεν θεωρεί ότι ο νυν CEO του τραπεζικού κολοσσού θα καταφέρει να συνεχίσει να ηγείται μιας ομάδας που τον περιφρονεί βαθύτατα. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η ιθύνουσα ομάδα ενός τραπεζικού κολοσσού θα καταφέρει να οργανώσει ένα «πραξικόπημα» για την απομάκρυνση του διευθύνοντος συμβούλου.
