Τιμή σε αφανείς ευεργέτες

Είναι ευεργέτες. Ομως οι ευεργετούμενοι δεν γνωρίζουν ποιος τους ευεργετεί. Αλλά και οι ευεργέτες δεν γνωρίζουν ποιους ευεργετούν. Πρόκειται για τη σπάνια, αν όχι μοναδική, περίπτωση των εθελοντών αιμοδοτών. Χορηγούν γενναιόδωρα αίμα, αλλά με άγνωστους κατά κανόνα αποδέκτες. Και οι έτσι διασωζόμενοι, ακόμα και από τον θάνατο, δεν γνωρίζουν τον σωτήρα τους. Αναφέρομαι σε αυτούς που και σήμερα υπό συνθήκες πανδημίας δεν διστάζουν να προσφέρουν γενναιόδωρα το αίμα τους για να σώσουν τον άγνωστο συνάνθρωπό τους. Αυτοί οι αφανείς καλοί Σαμαρείτες σώζουν καθημερινά εκατοντάδες ή και χιλιάδες ζωές στην Ελλάδα και εκατομμύρια σε όλον τον κόσμο. Γιατί χωρίς την εθελοντική προσφορά του αίματός τους είτε θα πέθαιναν αυτές οι χιλιάδες ή τα εκατομμύρια των συνανθρώπων μας, είτε θα κατέφευγαν στο παράνομο εμπόριο αίματος, πανάκριβο και επικίνδυνο για την υγεία των ληπτών. Και δυσεύρετο άλλωστε.

Οι εθελοντές προσφέροντας το αίμα τους είναι μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων, με σπάνιο αίσθημα αλληλεγγύης προς τον πλησίον και με πλήρη αφιλοκέρδεια, αφού ούτε καν της ευγνωμοσύνης αυτών που σώζουν και των συγγενών τους έχουν την ικανοποίηση να γίνονται αποδέκτες, μια και συνειδητά προσφέρουν το αίμα τους για τον άγνωστο κινδυνεύοντα. Για να υπογραμμίσω την πρωταρχική σημασία της εθελοντικής προσφοράς αίματος, αλλά και των μεγάλων όπου γης φιλανθρώπων, όπως ο δημιουργός του Ερυθρού Σταυρού Ερρίκος Ντυνάν ή οι μεγάλοι της ιατρικής επιστήμης Παστέρ, Κοχ, Σβάιτσερ, Φλέμινγκ, Παπανικολάου, αποτόλμησα κάποτε από αυτήν εδώ τη στήλη να προτάξω τη σημασία τους για την ανθρωπότητα, ακόμα και από την αναμφισβήτητα πολύτιμη προσφορά και των κορυφαίων ποιητών όπως ο Ομηρος. Δέχθηκα γι’ αυτό καταιγισμό αποδοκιμασιών και ύβρεων ως ακαλλιέργητος και απολίτιστος, μολονότι επεδίωξα έτσι να προβάλω και να υπερασπιστώ την αφανή και ανιδιοτελή ομάδα των εθελοντών αιμοδοτών όπου γης για τους οποίους μάλιστα – αν δεν κάνω λάθος, και μακάρι να κάνω λάθος – κανένας ποιητής, μουσουργός, ζωγράφος ή γλύπτης δεν σκέφθηκε ποτέ να τους αφιερώσει κάποιο έργο του για να εξάρει την ανεκτίμητη προσφορά τους, ενώ εκατοντάδες σελίδες έντυπου λόγου έχουν διατεθεί για να ερμηνευθεί το μυστηριώδες χαμόγελο της Τζοκόντας, βιβλία και μελέτες για τα λαϊκά τραγουδάκια του συμπατριώτη μου (εκ Σύρου) Βαμβακάρη, ή για τα αργά πλάνα του κινηματογραφικού σκηνοθέτη Αγγελόπουλου και χιλιάδες ύμνοι και αναλύσεις για κάποιους τραγουδιστές ροκ, ακόμα και αν προωθούν τη χρήση ναρκωτικών προς την αφελή νεολαία. Μια νεολαία που όταν φθάσει στο γνωστό κατάντημα των εξαρτημένων ηρωινομανών προσφεύγει συχνά στο αίμα των αφανών εθελοντών αιμοδοτών, οι οποίοι χωρίς να περιμένουν οποιαδήποτε αναγνώριση σώζουν τη ζωή τους, που τους την κατέστρεψαν κάποιοι θαυμαζόμενοι από την απύθμενη ηλιθιότητα των μαζών, όπως θα έλεγε ο Τζιόρτζιο ντε Κίρικο. Και δυστυχώς γι’ αυτούς τους αφανείς ευεργέτες, τους εθελοντές αιμοδότες, δεν αφιέρωσε, αν δεν κάνω λάθος, ούτε μία λέξη ευγνωμοσύνης ακόμα και ο επιμελής και ευαίσθητος κ. Τσιόδρας. Ζητείται κάποιος ευαίσθητος εθνικός ευεργέτης, όπως το Ιδρυμα Νιάρχου, για να χρηματοδοτήσει τη φιλοτέχνηση ενός ανδριάντα για τον αφανή εθελοντή αιμοδότη.