Καθώς επίκεινται οι διπλές εκλογές στην Τουρκία για την ανανέωση της κοινοβουλευτικής εθνοσυνέλευσης και την ανάδειξη νέου Προέδρου της Δημοκρατίας καλόν θα ήταν να γνωρίζουμε ποια είναι η διαπαιδαγώγηση του εκλογικού σώματος στη χώρα, όπως έχει μεθοδευθεί και επιβληθεί από τον πρόεδρο Ερντογάν. Από τη δεκαετία του ’90 ένας ιδεολογικός συνδυασμός ισλαμισμού και εθνικισμού άρχισε να εισβάλλει αργά και σταθερά στην τουρκική βασική και μέση εκπαίδευση. Στόχος, η δημιουργία μιας νέας σκληρής τουρκικής συνείδησης με όραμα και πίστη στην τουρκική ανωτερότητα έναντι των άλλων λαών και πολιτισμών σε παγκόσμιο επίπεδο. Διπλός στόχος η αναβίωση μιας νεοοθωμανικής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης με στοιχεία αυτοκρατορικής αυτοπεποίθησης. Οπως μας πληροφορεί ο συνάδελφος Παύλος Παπαδόπουλος («Καθημερινή», 16/5/21), όλα αυτά αποτυπώνονται σε 25 τουρκικά σχολικά βιβλία μετά το 2016. Το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα έκτοτε αναδεικνύει ως καθήκον των τούρκων πολιτών τον ιερό πόλεμο (τζιχάντ) υπέρ της πίστεως και την ανάδειξη των στρατιωτών σε μάρτυρες, που καθώς πεθαίνουν για την πίστη γίνονται απευθείας δεκτοί στον Παράδεισο. Η σχολική εκπαίδευση στρέφεται αποκλειστικά στις διδαχές του σουνιτισμού και καλλιεργεί κλίμα συμπάθειας προς τον ISIS και την Αλ Κάιντα.
Οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα θεωρούνται η πιο σοβαρή πλευρά της εποχής Ερντογάν στην εσωτερική πολιτική της Τουρκίας. Η αλλαγή των σχολικών εγχειριδίων από τον τούρκο πρόεδρο αποσκοπεί στην ανατροφή μιας νέας γενιάς «ευσεβών Τούρκων», όσο και στην εδραίωση της θέσης του στις συνειδήσεις των όπου γης σουνιτών μουσουλμάνων, ενώ ταυτόχρονα οι χριστιανοί και οι εβραίοι αναφέρονται στα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια ως άπιστοι. Η τζιχάντ είναι σήμερα κομμάτι του τουρκικού εκπαιδευτικού προγράμματος.
Διπλός είναι ο ιδεολογικός στόχος του Ερντογάν: ο παντουρκισμός και ο νεοοθωμανισμός. Με τον παντουρκισμό διατυπώνεται το όραμα ενός κόσμου που θα είναι καλύτερος όταν θα ηγείται σε αυτόν το τουρκικό έθνος. Ο νεοοθωμανισμός προσφέρει πολιτιστικό περιεχόμενο στο πολιτικό όραμα του παντουρκισμού. Ετσι το Ισλάμ αναβαθμίζεται σε αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής ταυτότητας. Υπογραμμίζεται ότι έντονη είναι πια η παρουσία της έννοιας του ιερού πολέμου (τζιχάντ) στα σχολικά βιβλία. Οπως πάντως υπογραμμίζει ο Π. Παπαδόπουλος, ούτε εισάγεται συνολικά η Σαρία (ισλαμικός θρησκευτικός κώδικας διαβίωσης) στα σχολικά βιβλία ούτε η πλειονότητα των Τούρκων την αποδέχεται εξ ολοκλήρου. Λίγοι μουσουλμάνοι είναι απόλυτα ευσεβείς και εφαρμόζουν τη Σαρία στο σύνολό της. Ωστόσο οι μαθητές διδάσκονται ότι ένας μουσουλμάνος δεν μπορεί να είναι αληθινός πιστός αν δεν δίνει μάχες στο όνομα του Αλλάχ. Ομως η έννοια της τζιχάντ, του ιερού δηλαδή πολέμου, δεν περιορίζεται μόνο στο θρησκευτικό πεδίο, αλλά αποκτά και εθνικιστική διάσταση, αφού αναφέρεται ως στόχος η προστασία της πατρίδας.
Αυτά τα διόλου γνωστά εδώ στην Ελλάδα αξίζει να τα έχουμε υπ’ όψιν όχι μόνο στην πιθανή εξέλιξη των σχέσεων της χώρας μας με την Τουρκία και στο ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου, αλλά και ως νοοτροπία που πιθανότατα διέπει την τουρκική νεολαία, όπως έχει διαπαιδαγωγηθεί με τα προαναφερθέντα ιδεολογήματα. Αν η πλύση εγκεφάλου της τουρκικής νεολαίας είναι αποτελεσματική τότε πιθανότατα να αποδειχθεί το κύριο στήριγμα του προέδρου Ερντογάν κατά τις προσεχείς εκλογές, αντίθετα προς τη συμπεριφορά των νεολαιών στις δυτικές χώρες.
