Η ερημοποίηση του ευρωπαϊκού Νότου και η αναγκαστική εκχέρσωση αμπελώνων έχουν δημιουργήσει πλέον ένα υπαρξιακό ερώτημα για τους ευρωπαίους οινοπαραγωγούς: θα υπάρχει άραγε παραγωγή κρασιού μετά το 2050; Προ μηνών ο αμερικανός ερευνητής Λι Χάνα της ΜΚΟ Conservation International και η ομάδα του αποφάνθηκαν ότι εξαιτίας της παγκόσμιας ανόδου της θερμοκρασίας κατά 4,7°C κατά τη διάρκεια των 300 χρόνων από το 1750 έως το 2050 οι «προγονικές» εκτάσεις παραγωγής κρασιού θα έχουν καταστεί ακατάλληλες για τον σκοπό αυτόν. Οχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και σε άλλες περιοχές του πλανήτη που αλλάζουν τάχιστα λόγω κλιματικής κρίσης.
«Δίχως να ανατρέξουμε στα πλέον καταστροφικά σενάρια, θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι εκείνη που ανεβάζει ήδη κάθε χρόνο θερμοκρασίες 45 βαθμών Κελσίου στο Châteauneuf-du-Pape και στην οινοπαραγωγική κοιλάδα του Ροδανού ποταμού στην Προβηγκία. Οπως επίσης και στις κοιλάδες Μπαρόσα και Χάντερ στην Αυστραλία» σημειώνει η Εμί Μπλανσάρ της παριζιάνικης εφημερίδας «Le Figaro».
Η γαλλίδα ρεπόρτερ αναφέρει επιστημονικά πορίσματα που δείχνουν ότι η άνοδος των θερμοκρασιών κατά 1,7°C κατά μέσο όρο στη Γαλλία από τις αρχές του 20ού αιώνα προκαλεί πρώιμη ωρίμαση των αμπελιών, κάτι το οποίο τα έχει ήδη αποδυναμώσει. Επιπλέον, «οι ξαφνικές, ισχυρές και εκτός εποχής βροχοπτώσεις και η μικροβιακή αστάθεια έχουν ως αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των παρασίτων που καταστρέφουν την παραγωγή». Μικρή αχτίδα αισιοδοξίας η προσαρμοστικότητα του αμπελιού επισημαίνουν οι ειδικοί: «Στο πέρασμα των αιώνων το αμπέλι έχει δείξει μεγάλη προσαρμοστικότητα. Κλασικό παράδειγμα η κρίση της φυλλοξήρας που είχε δοκιμάσει τον κλάδο στα τέλη του 19ου αιώνα».
