«Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να κινητοποιηθεί ένας μεγάλος αριθμός ατόμων, και αυτός είναι ο φόβος» κατά τη διαπίστωση του Αλεσάντρο Μπαρίκο («ΝΕΑ», 14/3). Και είναι ο φόβος ενός νέου πολέμου που μας θυμίζει (και ο Ερντογάν μας υπενθυμίζει) την ήττα του 1922 και τη μικρασιατική καταστροφή. Είναι ο φόβος του συνετού αμυνόμενου που έχει υπαγορεύσει τη σταθερή πολιτική μας απέναντι των Τούρκων. Μια πολιτική αποδοχής της ταπεινωτικής μας συμπεριφοράς απέναντι στις καθημερινές παραβιάσεις των εθνικών μας συνόρων στον αέρα και τη θάλασσα. Αυτός προσδιορίζει και την προκλητική από την Τουρκία αμφισβήτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μας και της αντίστοιχης υφαλοκρηπίδας μας. Εξαιτίας αυτού του φόβου αντιμετωπίζουμε παθητικά και την παραβίαση της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία οφείλαμε να υπερασπιστούμε στο πλαίσιο του λησμονημένου ενιαίου αμυντικού χώρου.
Ο φόβος είναι ένα φυσικό συναίσθημα, που προστατεύει μεν τον άνθρωπο, αλλά και τον ταπεινώνει. Τα ανεκτά όρια υπερέβη η προσχεδιασθείσα από τον τρομοκράτη γείτονά μας μαζική εισβολή στο ελληνικό έδαφος με τον πλέον ύπουλο μάλιστα και προσχηματικό τρόπο. Αντί του τουρκικού στρατού σχεδιάστηκε η έμμεση παραβίαση των συνόρων μας με ζωντανό πολιορκητικό κριό κάποιες χιλιάδες προσφύγων και λαθρομεταναστών που κατακλύζουν τη γείτονα, έτσι ώστε η εισβολή να μην έχει ανθρώπινο κόστος για τις τουρκικές δυνάμεις. Προσπάθησαν έτσι να ανοίξουν τα ελληνικά και κατά προέκταση τα ευρωπαϊκά σύνορα στους απελπισμένους αυτούς φυγάδες από τη χώρα τους προκαλώντας χάος εντός της Ελλάδας και υλοποιώντας ταυτόχρονα ως πρώτο βήμα την κατά καιρούς εκτοξευόμενη απειλή ότι θα κατακλύσουν την Ευρώπη με εκατομμύρια προσφύγων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
