Το έναυσμα για το άρθρο αυτό δόθηκε από μια πρόσφατη συζήτηση για τις επιπτώσεις των μηδενικών, αν όχι αρνητικών, επιτοκίων στην οικονομική ανάπτυξη και κατ’ επέκταση στη δυνατότητα των ασφαλιστικών ταμείων να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των συνταξιούχων.
Ως οικονομολόγοι γνωρίζουμε με σχετική βεβαιότητα ότι όταν τα επιτόκια κινούνται στη γειτονιά του μηδενός, η νομισματική πολιτική παύει να είναι αποτελεσματική, οπότε όλο το βάρος της ρύθμισης της συνολικής ζήτησης πέφτει επί της δημοσιονομικής πολιτικής. Αλλά με την αλόγιστη υπερχρέωση στην οποία προχώρησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις κατά τη Μεταπολίτευση καθώς και με τα μνημόνια που ακολούθησαν, τα περιθώρια άσκησης προνοιακής συνταξιοδοτικής πολιτικής είναι ανύπαρκτα, ενώ παράλληλα το βάρος του δυσθεώρητου χρέους φρενάρει την οποιαδήποτε αισιοδοξία για διέξοδο τα πολλά προσεχή χρόνια από τη στενωπό στην οποία έχουμε περιέλθει, παρά τις προσδοκίες για πακτωλό ενισχύσεων από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Συνεπώς, χρειάζονται ρηξικέλευθες λύσεις και διάθεση από όλους για αλλαγές με βάση τις βέλτιστες διεθνείς πρακτικές.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
