Η Χαλυβουργική από το 2012 και μετά έβαζε μέσα την οικογένεια του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου 3 εκατ. ευρώ κάθε μήνα.
Ενας άλλος επιχειρηματίας θα έκανε stop loss. H Xαλυβουργική όμως δεν ήταν μια οποιαδήποτε εταιρεία. Ηταν η συνέχιση της δυναστείας των Αγγελόπουλων που στις αρχές της δεκαετίας του 1920 ερχόμενοι από τη Δημητσάνα στην Αθήνα δημιούργησαν τη βιομηχανία που με το ατσάλι της θα συμμετείχε στην κατασκευή όλων των έργων υποδομής στη μεταπολεμική Ελλάδα.
H κρίση όμως στη χώρα είχε επιφέρει βαρύ πλήγμα στην οικοδομή και τα δημόσια έργα είχαν παγώσει. Η ζήτηση για σίδερο βρισκόταν στο ναδίρ. Η εταιρεία υποχρεώθηκε να κλείσει τον φούρνο και από το 2015 έχει σχεδόν μηδενικές πωλήσεις. Ολοι οι χαλυβουργοί περίμεναν ότι η αγορά θα ανακάμψει. Αυτό όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά επιπλέον τα λειτουργικά κόστη εξακοντίστηκαν καθώς η ΔΕΗ αύξησε τα τιμολόγια του ρεύματος για να… σωθεί εκείνη.
Η Χαλυβουργική μέχρι και σήμερα συσσώρρευε ζημιές και χρέη. Οι κεφαλαιακές ενέσεις του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου χρηματοδότησαν τις εθελουσίες εξόδους του προσωπικού και κάποιες πληρωμές τόκων αλλά η δικαστική διαμάχη που ξέσπασε με τα παιδιά του, Παναγιώτη και Γιώργο, για τη διαχείριση της περιουσίας ήταν η ταφόπλακα στις συζητήσεις με τις τράπεζες για τη διάσωση της εταιρείας. Την περασμένη Δευτέρα η ΔΕΗ σταμάτησε να τροφοδοτεί με ρεύμα την εταιρεία λόγω ανεξόφλητων οφειλών 31,8 εκατ. ευρώ.
Η δολοφονία
Μετά από 93 χρόνια ζωής η εταιρεία-σύμβολο της βαριάς βιομηχανίας στην Ελλάδα έκλεισε τις πύλες της και οι 170 εναπομείναντες εργαζόμενοι θα υποδεχθούν το 2019 χωρίς να έχουν δουλειά.
Ο πατριάρχης της οικογένειας Παναγιώτης Αγγελόπουλος στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν ο μεγαλύτερος ιδιώτης παραγωγός χάλυβος στον κόσμο, με μονάδες σε ΗΠΑ και Αγγλία. Η εταιρεία του στην Ελλάδα, η Χαλυβουργική, είχε φθάσει να έχει ετήσια παραγωγική δυναμικότητα ως και 2,5 εκατ. τόνους. Η δολοφονία όμως του αδελφού του Δημήτρη Αγγελόπουλου από τη «17 Νοέμβρη» το 1986 σήμανε και την απαρχή μιας φθίνουσας πορείας για την εταιρεία. Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος εξοργισμένος αποφάσισε να μην επενδύσει πλέον ούτε μία δραχμή στην Ελλάδα. Εκτοτε η Χαλυβουργική συνεχίζει για λίγα χρόνια από κεκτημένη ταχύτητα να πρωταγωνιστεί αλλά σιγά-σιγά υστερεί τεχνολογικά, υπολείπεται του ανταγωνισμού και εισέρχεται σε μια μακρά περίοδο ζημιογόνων χρήσεων. Τον Ιούνιο του 2001 ο θάνατος του Παναγιώτη Αγγελόπουλου οδηγεί στη μοιρασιά της περιουσίας του στους δύο γιους του, Κωνσταντίνο και Θεόδωρο. Ετσι, τον Δεκέμβριο του 2001 τις τύχες της Χαλυβουργικής αναλαμβάνει ο κ. Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος μαζί με τους δύο γιους του, Παναγιώτη και Γιώργο.
Τεχνολογία και υποδομές
Η εταιρεία στο τέλος του 2001 είχε ετήσια παραγωγική δυναμικότητα μόλις 200.000 τόνους, τζίρο περί τα 70 εκατ. ευρώ, ζημιές 15 εκατ. ευρώ, ενώ διέθετε τεχνολογία και υποδομές από τη δεκαετία του 1960.
Αμέσως τέθηκε σε εφαρμογή ένα φιλόδοξο επενδυτικό πρόγραμμα ύψους 220 εκατ. ευρώ για τη μονάδα στην Ελευσίνα.
Η πρώτη φάση του επενδυτικού προγράμματος ύψους 150 εκατ. ευρώ ολοκληρώθηκε το 2004 και περιελάμβανε ένα νέο χαλυβουργείο και την εγκατάσταση ελασματουργείου επιμήκων προϊόντων.
Aκολούθησε και δεύτερη φάση ύψους 70 εκατ. ευρώ που αφορούσε την εγκατάσταση του δεύτερου ελασματουργείου επιμήκων προϊόντων της εταιρείας, καθώς και δύο νέες μονάδες παραγωγής πλέγματος δυναμικότητας 150.000 τόνων ετησίως. Το 30% των επενδύσεων έγινε με ίδια κεφάλαια και το 70% με σύναψη δανεισμού. Και ύστερα ήρθε η κρίση. Η εσωτερική ζήτηση χαλυβουργικών προϊόντων κατακρημνίστηκε. Από 2,1 εκατ. τόνους το 2009 υποχώρησε το 2013 στους 300.000 τόνους.
Επίσης, η κυβέρνηση το 2010 για να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα επέβαλε υψηλούς Ειδικούς Φόρους Κατανάλωσης στην ενέργεια και παράλληλα η ΔΕΗ, μη μπορώντας να προσαρμόσει τα λειτουργικά της κόστη στην κρίση, αύξησε με μονομερείς ενέργειες τα τιμολόγια. Ετσι το κόστος ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου για όλες τις ενεργοβόρες μονάδες της χώρας και κατ’ επέκταση και για τη Χαλυβουργική εκτινάχθηκε.
Οι τρεις μεγάλες χαλυβουργίες (Σιδενόρ, Χαλυβουργία Ελλάδος, Χαλυβουργική) έλαβαν διαβεβαιώσεις ότι οι αυξήσεις θα περιοριστούν και στράφηκαν στις εξαγωγές. Τα πήγαν μάλιστα πολύ καλά τη διετία 2010-2011. Πωλούσαν βέβαια με ζημιές γιατί ήθελαν να κερδίσουν μερίδια αγοράς καθώς δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους ιταλούς, ισπανούς και πορτογάλους σιδεράδες που είχαν πολύ χαμηλότερα ενεργειακά κόστη.
Η ενέργεια
Οι υποσχέσεις για μείωση στα τιμολόγια ρεύματος και φυσικού αερίου δεν υλοποιήθηκαν ποτέ – εκτός από μια μεταβατικού χαρακτήρα μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ.
Από τους 600 εργαζομένους της Χαλυβουργικής στις αρχές του 2010, σε περίπου 70 έληξε η σύμβαση, 250 αποχώρησαν με εθελούσια έξοδο, 110 συνταξιοδοτήθηκαν και έμειναν οι τελευταίοι 170 που από την περασμένη Δευτέρα προστέθηκαν στις στρατιές των ανέργων. Από το 2009 ως σήμερα μέσα από αυξήσεις κεφαλαίου η οικογένεια έχει βάλει 60 εκατ. ευρώ στην εταιρεία και συνολικά 160 εκατ. από το 2000. Και όμως τα χρήματα αυτά δεν στάθηκαν ικανά για να σώσουν την εμβληματική βιομηχανία που εκτός από τη ΔΕΗ στην οποία χρωστά 31,4 εκατ. αφήνει και φέσι στις τράπεζες 410 εκατ. ευρώ!
Δύο σενάρια για την επόμενη μέρα
Τον πρώτο λόγο για την επόμενη μέρα της Χαλυβουργικής έχουν οι τράπεζες, οι οποίες βεβαίως παρακολουθούν τη δικαστική διαμάχη μεταξύ πατέρα και παιδιών. Υπενθυμίζεται ότι τα αδέρφια Παναγιώτης και Γιώργος έχουν υποβάλει αίτημα για τον ορισμό δικαστικού συμπαραστάτη του πατέρα τους Κωνσταντίνου καθώς υποστηρίζουν πως δεν είναι σε θέση λόγω της υγείας του να διαχειριστεί την περιουσία, που περιλαμβάνει, εκτός της Χαλυβουργικής, τη ναυτιλιακή εταιρεία Arcadia, καταθέσεις, ακίνητα σε Ελλάδα και εξωτερικό, έργα τέχνης κ.ά.
«Υπάρχουν τα κεφάλαια»
Για την τύχη της Χαλυβουργικής υπάρχουν δύο σενάρια: το πρώτο είναι οι τράπεζες να αιτηθούν την υπαγωγή της εταιρείας σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης και το δεύτερο είναι να αξιοποιηθεί η έκταση των 1.000 στρεμμάτων στην Ελευσίνα που διαθέτει και λιμάνι σε ένα κέντρο logistics ή σε βιομηχανικό πάρκο.
Το δεύτερο σενάριο έχει πάντως δυσκολίες καθώς θα χρειαστούν νέες αδειοδοτήσεις για αλλαγή χρήσης, αποκατάσταση του περιβάλλοντος και κυρίως επενδυτής για να βάλει τα κεφάλαια. Τα αδέρφια Παναγιώτης και Γιώργος πάντως στην τελευταία τους ανακοίνωση επιμένουν πως «τα αναγκαία κεφάλαια για τη διάσωση και επανεκκίνηση της Χαλυβουργικής υπάρχουν. Το ζήτημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια διοχετεύονται με κάθε είδους μεθόδευση στη σύζυγο του πατέρα μας Ευανθία Παπαγιαννοπούλου».
