Από την έναρξη της κρίσης, στην αρχή κάθε χρονιάς το μήνυμα των τραπεζικών διοικήσεων προς την επενδυτική κοινότητα ήταν πανομοιότυπο: «Εφέτος θα κάνουμε το μεγάλο ξεκαθάρισμα στα «κόκκινα» δάνεια». Εχουν περάσει έκτοτε 10 χρόνια, αλλά η πρόβλεψη δεν επαληθεύτηκε ποτέ. Κάθε φορά για διαφορετικούς λόγους, με μια κοινή συνισταμένη ωστόσο σε όλες τις περιπτώσεις. Το τοξικό για τις τράπεζες πολιτικό περιβάλλον.
Τα πρώτα χρόνια, από το 2010 έως το 2012, η λάθος παράμετρος στις εκτιμήσεις των τραπεζών ήταν το μέγεθος και η διάρκεια της ύφεσης. Τότε θεωρούσαν πως η χώρα θα εξέλθει γρήγορα από το καθοδικό σπιράλ και θα επιστρέψει στην ανάπτυξη σε 2 – 3 χρόνια. Με ανύπαρκτους ουσιαστικά μηχανισμούς συλλογής ληξιπρόθεσμων απαιτήσεων και σοβαρό έλλειμμα εμπειρίας στις αναδιαρθρώσεις χρεών, επικεντρώθηκαν σε ρυθμίσεις βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα.Η πραγματικότητα διέψευσε τις προσδοκίες. Η οικονομία όχι μόνο δεν γύρισε σε θετικό έδαφος, αλλά η πτώση της οικονομικής δραστηριότητας επιταχύνθηκε. Ετσι, οι πρώτες ρυθμίσεις απέτυχαν, ενώ νέα δάνεια έμπαιναν συνεχώς στον κουβά των επισφαλειών. Την ίδια στιγμή οι νόμοι για την προστασία των δανειοληπτών, με βασικό καταλύτη τον πρώτο νόμο Κατσέλη, που ισοδυναμούσε με ανοιχτό προσκλητήριο αθέτησης πληρωμών, προκάλεσαν σημαντικές στρεβλώσεις στη συναλλακτική κουλτούρα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
