Η τρέχουσα υγειονομική κρίση και οι συνακόλουθοι αυτής περιορισμοί, αναμφίβολα, αποτέλεσαν ανασχετικό παράγοντα στην πορεία της παγκοσμιοποίησης. Κι ενώ θα περίμενε κανείς, η πανδημία – ως παγκόσμιο φαινόμενο – να οδηγήσει στην ουσιαστική συστράτευση των λαών για την αντιμετώπιση και εν τέλει την καταπολέμησή της, τελικά μάλλον κέρδισε περισσότερο έδαφος η αυτονόμηση και η αναζήτηση της αυτάρκειας.
Ετσι, από την αρχή ακόμη της κρίσης, υπήρξαν χώρες που απέρριψαν την τακτική της επιβολής σκληρών περιοριστικών μέτρων. Κι ενώ η ένταση και η συχνότητα των μέτρων διαφέρουν κατά πολύ από χώρα σε χώρα, ο κοινός παρονομαστής του «εγκλεισμού» και του «απομονωτισμού», είτε περισσότερο είτε λιγότερο, έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της κατανάλωσης, την ελάττωση των μεταφορών και την κάμψη του τουρισμού. Τα τρία αυτά στοιχεία όμως είναι η «μαγιά» της παγκοσμιοποίησης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
