Συνεχείς τηλεφωνικές οχλήσεις για απόδοση των οφειλομένων, στη συνέχεια αναγκαστικά μέτρα σε βάρος καταθέσεων και αμοιβών και στο τέλος πλειστηριασμοί. Αυτή είναι η σειρά των ενεργειών που ακολουθούν σχεδόν αδιακρίτως φορολογικές και ασφαλιστικές αρχές, εισπρακτικές εταιρείες, διαχειριστές κόκκινων δανείων και τράπεζες.
Είναι άραγε όλοι οι διεκδικητές των οφειλομένων τόσο κυνικοί και αδιάφοροι όπως ο περιβόητος Πάτσης ή κάτι άλλο έχει συμβεί στη διάρκεια του υπερδεκαετούς κύκλου της μεγάλης οικονομικής κρίσης; Και αλήθεια, πώς φθάσαμε στις τιτλοποιήσεις των δανείων, στους servicers, στα funds; Και γιατί άραγε δεν προσέφυγαν οι διαχειριστές και οι λοιποί εμπλεκόμενοι στις λιγότερο οδυνηρές και πιο ανθρώπινες λύσεις ρύθμισης των οφειλών; Ηταν όντως τόσο άκαμπτοι οι μηχανισμοί ή δεν μπορούσαν να εισπράξουν ούτε σεντς;
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις οικονομικές εξελίξεις γνωρίζουν ότι της συσσώρευσης των κόκκινων δανείων ή καλύτερα των μη εξυπηρετούμενων δανείων και οφειλών πάσης μορφής, προηγήθηκαν καταρρεύσεις κλάδων ολόκληρων, επιχειρήσεων μεγάλων και μικρών, που παρέσυραν σε δίνη πρωτοφανή δυνάμεις και πρόσωπα, των πιστωτικών ιδρυμάτων και της χώρας ολόκληρης συμπεριλαμβανομένων. Σε εκείνη την πρώτη φάση του σοκ προβλέφθηκαν δυνατότητες ρυθμίσεων και παρασχέθηκε υποτυπώδης προστασία στους οφειλέτες. Ο νόμος Κατσέλη, για παράδειγμα, ήταν ένα τέτοιο νομοθέτημα. Ακολούθησαν και άλλα, τα οποία ουδέν απέδωσαν, παρά διέβρωσαν τα συναλλακτικά ήθη και ευνόησαν συμπεριφορές άρνησης των υποχρεώσεων και μη αποπληρωμής των δανείων και των λοιπών υποχρεώσεων.
Τότε λοιπόν, σε καθεστώς σχεδόν ολοσχερούς χρεοκοπίας, το ημιθανές και ανήμπορο κράτος έναντι της διάσωσής του εκχώρησε κυριαρχία, εξουσίες και δυνατότητες στους δανειστές και εταίρους. Και αυτοί επέβαλαν πολιτικές, στόχους και από τις πρώτες πράξεις και επιλογές τους ήταν η διάσωση των τραπεζών, μέσω γενναίων και αλλεπάλληλων ανακεφαλαιοποιήσεων. Από τις διασωθείσες τράπεζες απαίτησαν στη συνέχεια εξάλειψη των κόκκινων δανείων και ως βασικός μηχανισμός απαλλαγής και συνολικής αναδιάρθρωσης επελέγη αυτός των τιτλοποιήσεων, μέσω των οποίων θα επιχειρούσαν τόσο την ανάκτηση μέρους των οφειλομένων όσο και την αναδιάρθρωση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας.
Προϊόντος του χρόνου οι μηχανισμοί και τα εργαλεία εξελίχθηκαν, οι τράπεζες διασώθηκαν, οι κλάδοι αναδιαρθρώθηκαν και οι ρυθμίσεις δούλεψαν όπου υπήρχαν βάσεις παραγωγικής και οικονομικής βιωσιμότητας, αλλά και οι πλειστηριασμοί και τα αναγκαστικά μέτρα χρησιμοποιήθηκαν.
Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι η Ελλάδα δεν έγινε Ισπανία, δεν υπήρξαν φαινόμενα μαζικών εξώσεων από τα σπίτια, ούτε κατακυριεύσεις δραστηριοτήτων χωρίς προηγούμενες προσπάθειες ρύθμισης. Και σήμερα μπορεί να πει κανείς ότι η εξυγίανση κλάδων και δυνάμεων προχωρεί και η αναδιάρθρωση επίσης εξελίσσεται με τρόπο δυναμικό. Ο «Ηρακλής» δούλεψε και θα ήταν μέγα σφάλμα να διαβρωθεί η αξιοπιστία του. Θα μπορούσαν βεβαίως και οι διοικήσεις των τραπεζών και οι διαχειριστές των κόκκινων δανείων να επιδείκνυαν περισσότερη ευελιξία, να νοιάζονταν πραγματικά και να φρόντιζαν την υγεία των επιχειρήσεων πιο πολύ από τις υπέρογκες αμοιβές τους και την καλή ζωή τους…
