Με πόλεμο χαρακτήρισαν Μητσοτάκης και Μακρόν τις συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία του κορωνοϊού, χωρίς όμως λόγω ηλικίας να έχουν βιώσει έναν πόλεμο. Και ο συντάκτης του σημειώματος αυτού, που λόγω ηλικίας έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μπήκα στον πειρασμό να αναπολήσω εικόνες από την τότε πραγματικότητα, όπως τη βίωσα μικρό παιδί στη γενέτειρά μου Σύρο.
Πριν ακόμα φθάσει στα ελληνοαλβανικά σύνορα και καθώς ο πόλεμος εμμένετο ήδη στην Ευρώπη, εμείς οι μαθητές του δημοτικού σχολείου αντί για κλέφτες και αστυνόμους χωριζόμαστε σε Αγγλογάλλους και Γερμανούς. Εγώ καμάρωνα παριστάνοντας τον γάλλο επιτελάρχη στρατηγό Γκαμελέν, ο οποίος όμως πρόδωσε την εμπιστοσύνη μου παραδίδοντας αμαχητί τη Γαλλία στον Χίτλερ. Η άνανδρη βύθιση του εύδρομου «Ελλη» στο λιμάνι της αντικρινής Τήνου τη 15η Αυγούστου 1940 είχε προαναγγείλει την ιταλική εισβολή στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το υπερήφανο «Οχι» του Μεταξά στις 28 Οκτωβρίου και η νικηφόρα αντίκρουση του εχθρού γέμισαν με ενθουσιασμό μεγάλους και μικρούς. Τις αλλεπάλληλες νίκες του ελληνικού στρατού ανήγγελλαν με χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες όλες οι εκκλησίες και οι γαλανόλευκες σημαίες ανέμιζαν στα μπαλκόνια των σπιτιών μας για να τις εορτάσουν. Οι παιδικές ψυχές μας προσπερνούσαν τις ανησυχίες των μεγαλυτέρων. Ακουγαν με περιέργεια για εράνους για την εθνική άμυνα. Η μητέρα μου έπλεκε ασταμάτητα μάλλινες κάλτσες για την προστασία των στρατιωτών μας από τα κρυοπαγήματα και δεν δίστασε να συνεισφέρει και τη χρυσή βέρα της στον έρανο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
