Η εγκατάλειψη των έργων του Αχελώου συνιστά οικολογικό έγκλημα. Αν δεχτούμε ότι πρωτίστως στην Οικολογία ισχύει το σύνθημα «σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά», τότε θα συμφωνήσουμε πως πέρα από την οικονομική ζημία που επιφέρουν στη ΔΕΗ η μη απεξάρτηση της χώρας από τον λιγνίτη και η ισοδύναμη χρήση υδροηλεκτρικών έργων (στη Μεσοχώρα είναι σχεδόν έτοιμο και καθυστερεί αδικαιολόγητα η χρήση του) λόγω των ποινών στο χρηματιστήριο των ρύπων, μπαίνει και ο παράγοντας της επιβάρυνσης του φαινομένου του θερμοκηπίου από τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα λόγω της καύσης λιγνίτη.
Στη θεσσαλική πεδιάδα επιχειρείται τα τελευταία χρόνια μια επιστροφή στις δενδρώδεις καλλιέργειες (που όμως θέλουν και αυτές νερό, ίσως περισσότερο από το βαμβάκι) που αφήνουν θετικό ιοσδύναμο στο περιβάλλον με τη δέσμευση στο CO2 και την απελευθέρωση οξυγόνου που ως γνωστόν κάνουν τα δέντρα, εξ ου και γιατί οι πυρκαγιές στον Αμαζόνιο, απειλούν με θεαματική αλλαγή του κλίματος στον πλανήτη. Και αν ο ακροδεξιός πρόεδρος Μπολσονάρου της Βραζιλίας αδιαφορεί για το οικολογικό έγκλημα, αφού έχει υπογράψει συμφωνίες με τη βιομηχανική Ευρώπη για ανταλλαγή Mercedes με μοσχαρίσιες μπριζόλες, άρα επιδιώκει την αποψίλωση των δασών στον Αμαζόνιο για να καλλιεργηθεί μεταλλαγμένη σόγια, όπου θα βόσκουν εκατομμύρια μοσχάρια και αγελάδες, δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι ο θεσσαλικός κάμπος μπορούσε να επιτελέσει τον ρόλο της τροφοδοσίας της εγχώριας αγοράς σε κόκκινο κρέας και γάλα που το εισάγουμε αθρόα, από την Ευρώπη, αρκεί να είχε περίσσεια και όχι έλλειμμα υδάτινων πόρων (για την καλλιέργεια μηδικής).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
