Τελικά η πολυσυζητημένη παγκόσμια διάσκεψη για το κλίμα, που πραγματοποιήθηκε στην Αίγυπτο, δεν κατέληξε σε καμιά σοβαρή απόφαση για τη συγκράτηση της κλιματικής αλλαγής, η οποία οδηγεί τον πλανήτη στον βαθμιαίο αφανισμό. Κανένα νέο μέτρο δεν θεσπίστηκε, καμιά συγκεκριμένη δέσμευση δεν αποφασίστηκε πέρα από τη δημιουργία ενός ταμείου, το οποίο θα καλύπτει τις ζημιές και απώλειες των φτωχότερων χωρών.
Ωστόσο και για το ταμείο αυτό δεν αποφασίστηκε καμιά συγκεκριμένη δέσμευση στη χρηματοδότησή του. Αλλωστε η προγενέστερη δέσμευση για διάθεση 100 δισ. δολαρίων ετησίως προς τις πιο αδύναμες χώρες, η οποία αποφασίστηκε το 2009 στην Κοπεγχάγη, δεν έχει υλοποιηθεί ούτε μία χρονιά. Φιλολογία συνεπώς χωρίς ουσία, ενώ ήδη τις συνέπειες από την επιδείνωση των κλιματικών συνθηκών εξαιτίας της μόλυνσης της ατμόσφαιρας από τα ορυκτά καύσιμα τις ζούμε καθημερινά από τις φυσικές καταστροφές που προκαλεί η κλιματική αλλαγή. Θυελλώδεις άνεμοι που γκρεμίζουν σπίτια και ξεριζώνουν δέντρα, πλημμύρες που διαλύουν οικισμούς και πνίγουν χιλιάδες ανθρώπους, πυρκαγιές που κατακαίουν τα δάση του πλανήτη τα ζούμε πια καθημερινά ή τα βλέπουμε να διαδραματίζονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Είναι άραγε λοιπόν το μείζον πρόβλημα η ρύπανση από τα ορυκτά καύσιμα, η οποία άλλωστε και αυτή σχεδόν ξεχάστηκε λόγω της ενεργειακής κρίσης, που προκλήθηκε από τις κυρώσεις που αποφασίστηκαν ως αντίποινα στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία; Το πόσο ανέτοιμη και απρόθυμη είναι η ανθρωπότητα για σοβαρό περιορισμό στη χρησιμοποίηση ορυκτών καυσίμων αποδείχθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Πανικός και εκτόξευση του κόστους απέδειξαν πόσο μεγάλη είναι η εξάρτηση της ανθρωπότητας από την ενέργεια που παράγεται από τα ορυκτά καύσιμα.
Ωστόσο και αν ακόμα υποτεθεί ότι επιτυγχάνονται κάποιοι στόχοι περιορισμού στη χρησιμοποίηση ορυκτών καυσίμων παγκοσμίως, και πάλι θα παραμένει και συνεχώς θα επιδεινώνεται το μείζον πρόβλημα εξαιτίας ενός παράγοντα, ο οποίος ουδόλως συζητείται για θρησκευτικούς κυρίως λόγους. Το αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, που έχει πάρει ανεξέλεγκτους ρυθμούς, ματαιώνει κάθε προοπτική ανάσχεσης στην καταστροφή του πλανήτη.
Το 1950 ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 2,5 δισεκατομμύρια, το 1970 3,7 δισεκατομμύρια και σήμερα έφθασε τα 8 δισεκατομμύρια, με προοπτική να υπερβεί τα 10 δισεκατομμύρια το 1950. Ηδη 3 δισεκατομμύρια φτωχών υποσιτίζονται ή πεινούν. Και καθώς ολοένα αυξάνεται ο παγκόσμιος πληθυσμός, αυξάνεται και η κατανάλωση ορυκτών καυσίμων που ρυπαίνουν, ενώ τεράστιες δασικές εκτάσεις εξαφανίζονται από πυρκαγιές, αλλά και για μετατροπή τους σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις προκειμένου να τραφεί ο πολλαπλασιαζόμενος πληθυσμός της Γης. Η αποδάσωση, η μείωση της βιοποικιλότητας, η λειψυδρία, η κλιματική αλλαγή γίνονται όλο και εντονότερες, δεδομένου ότι η προσπάθεια αντιμετώπισης της φτώχειας απαιτεί μεγαλύτερη παραγωγή αγαθών διατροφής. Και όπως εύστοχα επισημαίνουν οι καθηγητές Θεόδωρος Λιανός και Αναστασία Ψειρίδου, «καλή και απαραίτητη είναι η μείωση των ορυκτών καυσίμων, αλλά χωρίς μείωση του πληθυσμού η ποινή του δικαστηρίου της φύσεως θα είναι αυστηρή». Και καταλήγουν: «Παραφράζοντας την τελευταία φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου των Μαρξ και Ενγκελς μπορούμε να πούμε: Λαοί όλου του κόσμου σταματήστε να γεννάτε σαν κουνέλια». Και επειδή δυστυχώς ούτε καν σχετική συζήτηση γίνεται, η καταστροφή του πλανήτη λόγω υπερθέρμανσης αλλά και υπερπληθυσμού φαίνεται αναπόφευκτη.
