Η κλιματική αλλαγή εξακολουθεί να αποτελεί τη σημαντικότερη πρόκληση, η οποία επηρεάζει σημαντικά και τις οικονομίες των χωρών. Ενα από τα βασικά εργαλεία για την επίτευξη της μετάβασης προς μια βιώσιμη ανάπτυξη, φιλική προς το περιβάλλον, αποτελεί και η φορολογία. Στο πλαίσιο αυτό, η αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει» (Polluter Pays Principle), η οποία προτάθηκε αρχικά από τον ΟΟΣΑ το 1972 και κατοχυρώνεται πλέον στη Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αποτελεί την κεντρική περιβαλλοντική πολιτική της ΕΕ και αποτυπώνεται και στην πρόσφατη δέσμη μέτρων «Fit for 55» της ΕΕ. Σύμφωνα με την αρχή αυτή, ο ρυπαίνων ευθύνεται για την περιβαλλοντική ζημία που προκαλεί και πρέπει να λάβει τα αναγκαία μέτρα πρόληψης ή αποκατάστασης, επωμιζόμενος όλες τις σχετικές δαπάνες.
Εμπειρικές μελέτες, όπως πρόσφατη Εκθεση του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου, καταδεικνύουν ότι υφίστανται περαιτέρω δυνατότητες στην ΕΕ για αυστηρότερη εφαρμογή της αρχής αυτής, όπως με την ενίσχυση της περιβαλλοντικής φορολογίας και τη μετατόπιση της φορολογικής επιβάρυνσης από την εργασία. Από τις αναλύσεις προκύπτει αφενός ότι η ρύπανση του αέρα και του νερού φορολογείται ανεπαρκώς και αφετέρου ότι η παραγωγή απορριμμάτων και η εκμετάλλευση των δασών δημιουργεί πρόσθετο περιβαλλοντικό κόστος, για το οποίο η κοινωνία δεν αποζημιώνεται πλήρως.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
