Η μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου για την κοινωνική ασφάλιση είναι αναμφισβήτητα μια άσκηση για δυνατούς λύτες. Το δημογραφικό πρόβλημα και η υψηλή ανεργία σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, σε συνάρτηση με τις διαχρονικές διαρθρωτικές παθογένειες, έπληξαν τη βιωσιμότητα του συστήματος, ενώ οι ατυχείς ρυθμίσεις του νόμου Κατρούγκαλου επέτειναν την απαξίωσή του. Η τροποποίηση της νομοθεσίας κατέστη επείγουσα προτεραιότητα τον περασμένο Οκτώβριο, μετά τη δημοσίευση των αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκριναν αντισυνταγματικές κρίσιμες διατάξεις του νόμου αυτού. Στο πλαίσιο αυτό, η νομοθετική μεταρρύθμιση οριοθετείται από την πρόσφατη νομολογία, τις δεσμεύσεις που αναλήφθηκαν με το τρίτο Μνημόνιο και τη δυσμενή δημοσιονομική συγκυρία.
Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε και συζητείται στη Βουλή επιτυγχάνει να σταθμίσει τα προηγούμενα χωρίς να ματαιώσει όσα θετικά περιλαμβάνονται στο προϊσχύον καθεστώς, όπως η ενοποίηση των ασφαλιστικών οργανισμών. Επιχειρεί επίσης να διατηρήσει μια ισορροπία έναντι αφενός όσων, εντός και εκτός συνόρων, ασκούν κριτική ότι οι συνταξιοδοτικές παροχές τις οποίες προβλέπει είναι εξαιρετικά γενναιόδωρες και, αφετέρου, των εκ διαμέτρου αντίθετων θέσεων που υποστηρίζουν ότι δεν βελτιώνει επαρκώς το βιοτικό επίπεδο των συνταξιούχων. Η ενδιάμεση λύση που επιλέχθηκε με βάση τις αναλογιστικές μελέτες συνιστά μία ρεαλιστική επιλογή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
