Εντονο παρέμεινε επί χρόνια το ερώτημα: Γιατί η αστυνομία δεν συλλαμβάνει τους κουκουλοφόρους που διαλύουν σχεδόν κάθε βδομάδα το κέντρο Αθήνας και Θεσσαλονίκης; Από πλευράς αστυνομίας καταγγέλλονται για υποκρισία οι κατήγοροί της: «Οταν», λένε, «προβαίνουμε σε συλλήψεις, εμφανίζονται αυτόκλητοι υποστηρικτές των βανδάλων και ζητούν την απελευθέρωσή τους, ενώ όταν η αντίδραση της αστυνομίας είναι συγκρατημένη και με μέτρο, μας κατηγορούν γιατί δεν προβαίνουμε σε συλλήψεις. Τελικά θα πρέπει να μας πουν τι ακριβώς θέλουν όλοι αυτοί που ανέχονται στις πορείες τους κουκουλοφόρους βανδάλους και τους παρακολουθούν απαθείς να καταστρέφουν». Το ότι δικαίως καταγγέλλεται από τους αστυνομικούς αυτή η απύθμενη υποκρισία, που συγκαλύπτεται με τον βολικό ισχυρισμό ότι οι συλλαμβανόμενοι δεν είναι αναρχικοί αλλά φοιτητές, είναι αναμφισβήτητο. Ο εύλογος αντίλογος των καλόπιστων επικριτών της αστυνομίας είναι ότι οφείλει να εκτελεί το καθήκον της και να εφαρμόζει τον νόμο κατά των παρανομούντων ανεξάρτητα από το αν κατηγορούνται οι άνδρες της ως μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι.
Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία μας έχει εκπαιδευτεί να θεωρεί την αστυνομία ως εχθρό και να ανέχεται, αν δεν συμπαρίσταται, εκείνους που σπάνε και καίνε ή ακόμα και σκοτώνουν. Οι τρομοκράτες δολοφόνοι είχαν ευρεία κοινωνική στήριξη ή ανοχή που ενθουσιωδώς καταδίκασε π.χ. σε ηθική και επαγγελματική εξόντωση τον αστυνομικό, ο οποίος αμυνόμενος προκειμένου να αποφύγει την πυρπόλησή του από νεαρό κουκουλοφόρο τον πυροβόλησε θανάσιμα. Δεκάδες είναι άλλωστε οι αστυνομικοί που δολοφονήθηκαν ή έμειναν ανάπηροι στη μάχη κατά των τρομοκρατών. Ενώ επί δεκαετίες προσέρχονται ως μάρτυρες υπεράσπισης τρομοκρατών γνωστοί δήθεν προοδευτικοί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
