Και οι δικαστές είναι άνθρωποι

Θεμελιώθηκε και κατοχυρώθηκε ως δημοκρατική κατάκτηση η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και των δικαστών. Εγγύηση γι’ αυτό διασφαλίζει και η ισοβιότητά τους. Ταυτόχρονα απαιτείται από τη Δικαιοσύνη να είναι τυφλή και συνεπώς ανεπηρέαστη στην εκάστοτε κρίση της, ανεξάρτητα από το ποια πρόσωπα και ποια συμφέροντα κρίνονται. Θέλει τους δικαστές να λειτουργούν χωρίς να επηρεάζονται από τυχόν σχέση συμπάθειας ή αντιπάθειας προς τους κρινομένους ή τα διακυβευόμενα συμφέροντα. Τους θέλει κατά κάποιον τρόπο υπεράνω των ανθρώπινων αδυναμιών και συμφερόντων και ανθεκτικούς απέναντι σε πιέσεις, εντολές ή απειλές.

Ωστόσο και οι δικαστές δεν παύουν να είναι άνθρωποι. Με όλα τα τυχόν ελαττώματα και αδυναμίες που χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο γένος, με τις συμπάθειες και αντιπάθειές τους, τα συμφέροντα, και την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία λειτουργούν. Πόσο μπορεί ένας δικαστής να αίρεται υπεράνω της προσωπικής του ιδεολογίας, της πολιτικής του τοποθέτησης ή του προσωπικού του συμφέροντος; Πόσο αντέχει απέναντι σε πιέσεις, απειλές, εξαγορά; Πόσο να αγνοεί την πίεση που του ασκεί ο υπουργός ή ανώτεροί του στη δικαστική ιεραρχία; Πόσο δεν διστάζει να δυσαρεστήσει τον φίλο του δικηγόρο σε μια δίκη; Πόση άμυνα διαθέτει στον πειρασμό της εξαγοράς;