Μάιος 2008. Στο κατάστημα μεγάλης τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας επικρατεί το αδιαχώρητο. Το γραφείο ενός τραπεζικού συμβούλου που δείχνει αφοσιωμένος στην κουβέντα του με το ζευγάρι που κάθεται στις θέσεις των επισκεπτών πλησιάζει ένας καλοντυμένος κύριος. «Θα ήθελα να ανανεώσω την προθεσμιακή που έληξε. Πού να απευθυνθώ;» ρωτά διστακτικά τον υπάλληλο. Η απάντηση που παίρνει είναι αφοπλιστική. «Δεν έρχεστε αύριο γιατί σήμερα έχουμε πολύ κόσμο;». Εκείνη την ημέρα υπήρχε μεγάλη αναμονή για νέες αιτήσεις δανείων, κατά βάση καταναλωτικών και στεγαστικών, και οι οδηγίες της διοίκησης ήταν σαφείς.
Με ανοιχτές γραμμές πίστωσης 50 δισ. ευρώ από τις διεθνείς αγορές και ρευστότητα μέσω της πελατείας τους άνω των 200 δισ. ευρώ, η άντληση καταθέσεων είχε μπει σε δεύτερη μοίρα. Προτεραιότητα ήταν η ικανοποίηση της μεγάλης ζήτησης για δανεισμό. Τα λεφτά υπήρχαν και οι χορηγήσεις αποτελούσαν τη βασική πηγή εσόδων για τους τραπεζικούς ομίλους, αλλά και ενίσχυσης του εισοδήματος των εργαζομένων στον κλάδο μέσω των μπόνους πωλήσεων που εισέπρατταν.
Χάθηκε ρευστότητα €80 δισ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
