Οταν πολλαπλασιάζεται η ποινική παραβατικότητα, συνεπώς οι ποινές φυλάκισης, μία είναι η αναπόφευκτη λύση: ο πολλαπλασιασμός των φυλακών. Αυτό το λογικό συμπέρασμα αγνοείται μέχρι τώρα από την ελληνική πολιτεία. Σε πρώτη φάση αποδέχθηκε τη σαρδελοποίηση των κρατουμένων, με αποτέλεσμα απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσής τους και επαύξηση των βίαιων μεταξύ τους προστριβών. Το Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατ’ επανάληψιν έχει καταδικάσει την Ελλάδα γι’ αυτό. Ετσι οι κυβερνήσεις κατέφυγαν στο αδιανόητο. Διά νόμου άνοιξαν τις φυλακές και εξαπέλυσαν στην κοινωνία κάθε είδους κακούργους (δολοφόνους, βιαστές, ληστές), προκειμένου να αποσυμφορηθούν οι φυλακές και ταυτοχρόνως με άλλες διατάξεις κατέστησαν ανενεργό την ποινική δικαιοσύνη, η οποία βαθμιαία πια και σχεδόν ενθουσιωδώς επιβάλλει μεν φυλακίσεις διά το θεαθήναι και προς παραπλανητικό καθησυχασμό της κοινής γνώμης, αλλά οι περισσότερες των ποινών φυλάκισης δεν εκτίονται δεδομένου ότι συνοδεύονται από αναστολή.
Ετσι στις κατά καιρούς ειδήσεις περί εξάρθρωσης συμμοριών που ληστεύουν ή εμπορεύονται ναρκωτικά κ.ο.κ., δημοσιογράφοι σπανίως και πολύ διακριτικά πληροφορούν ότι οι περισσότεροι εκ των συλληφθέντων, αν όχι όλοι, είναι σεσημασμένοι και με πολλές καταδίκες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
