Τη δεκαετία του 1990, που ο «κόσμος γινόταν ένας» (από απόψεως οικονομίας και εμπορίου, όχι όπως το φανταζόταν ο Τζον Λένον), οι εργαζόμενοι στη Δύση έμαθαν τι σημαίνει offshoring ή outsourcing. Οι δυτικές επιχειρήσεις μετεγκαθιστούσαν μονάδες παραγωγής σε χώρες της Ασίας και της Ανατολικής Ευρώπης για να εκμεταλλευτούν τα φθηνά (και απροστάτευτα) εργατικά χέρια. Από το 1993 έως το 2011 στις ΗΠΑ ο αριθμός των εργαζομένων στον δευτερογενή, βιομηχανικό κλάδο της οικονομίας μειώθηκε από τα 16 στα 10 εκατομμύρια. Αναλόγως μειώθηκε και στις άλλες δυτικές χώρες.
Κάποιες θέσεις εργασίας χάθηκαν λόγω των αυτοματοποιήσεων της παραγωγής και της ψηφιοποίησης. Πολύ περισσότερες όμως μεταφέρθηκαν σε χώρες με φθηνό εργατικό δυναμικό. Το 1982 30% των εργαζομένων που απασχολούσαν οι αμερικανικές πολυεθνικές βρίσκονταν εκτός ΗΠΑ. Το 2014 το ποσοστό αυτό είχε διπλασιαστεί στο 60%, σύμφωνα με στοιχεία του Αμερικανικού Επιχειρηματικού Ινστιτούτου που αναφέρει το περιοδικό «Foreign Policy». Καμία από τις χώρες μετεγκατάστασης παραγωγής (αμερικανικής αλλά και ευρωπαϊκής) δεν ήταν τα χρόνια της καλπάζουσας παγκοσμιοποίησης περισσότερο δημοφιλής από την Κίνα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
