Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε μερικές παραγράφους δεν μπορείς να αποτυπώσεις τη ζωή, την προσωπικότητα, τις δημοσιογραφικές περγαμηνές και τα κατορθώματα του Νίκου Νικολάου, του «Απο», όπως του άρεσε να τον αποκαλώ. Ο Νικολάου ήταν κάτι παραπάνω από δάσκαλος για μένα. Θυμάμαι ήταν αρχές του 1994 όταν τον πρωτοσυνάντησα στη Χρήστου Λαδά 3 στο κέντρο της Αθήνας, εκεί που χτυπούσε η καρδιά του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, με τις εφημερίδες «Το Βήμα» και «Τα Νέα» να βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεων του αναγνωστικού κοινού.
Πέρασαν μερικά χρόνια, όταν τελείωσα σπουδές και Ναυτικό εντάχθηκα στο δυναμικό του «Βήματος» ως νέος οικονομικός συντάκτης με τον Νίκο Νικολάου διευθυντή του ενθέτου «Ανάπτυξη». Κάθε Σάββατο κάναμε σύσκεψη για τα θέματα της επόμενης εβδομάδας δίνοντάς μας κατευθύνσεις και πολλές φορές και ολόκληρο το ρεπορτάζ. Οχι όμως το αποκλειστικό ρεπορτάζ. Αυτό το κρατούσε για εκείνον. Να το γράψει πρώτος. Να πουν οι συνάδελφοι και οι αναγνώστες: «Το έγραψε ο Νικολάου». Η δημοσιογραφία ήταν η ζωή του, το οξυγόνο του. Τα ταξίδια ήταν για να βλέπει ζωντανά όλα αυτά που είχε διαβάσει στη ζωή του. Και είχε ταξιδέψει σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
